M’n meisje heeft me bedrogen gemaakt, Falderideine, Pieterse, is er een zaak die zó vermaakt, Falderideine, falderidom. Mijn harte teer, mijn harte zeer, verhoopt geen wederkeer, Falderideine, Maar, ach, m’n vrienden troosten: meisjes zijn er meer, Falderideine, falderidom. Zo ben ik weer in ’t leven gans alleen, Falderideine, Zo spoedt…

Diep in mijn leven is een heiligdom Waar niemand toegang vindt, waar mijn gedachten Niet binnen durven gaan. Als ik met zachte, Bevende schreden langzaam naderkom, Dan hef ik wel de ogen naar het dicht Gordijn en strek de handen vol verlangen, Maar grijp de plooien nooit en in mijn bange Handen verberg ik wenend het gezicht. Ik durf niet…

‘k Zal mij van te dichten zwichten, zo ‘t mijn hart niet wel en gaat: wie kan rijpe bezen lezen van een tak die droge staat? Laat de lieve wonnenbronne, laat het leutig zonnenvier, laat de verse blommen kommen, laat weerom de lente, alhier! Dan ja, zal ‘k genezen wezen, opstaan en, gespannen fel, of ‘t een klare snare ware, dichten ende…

Daar zat de koning Adelboud Op een armstoel van het duurste goud. De koning had zo'n dikke kop, En een wichtige gouden kroon d'r op. Zijn mantel was van hermelijn, Zoals alle koningsmantels zijn, En naast zijn armstoel stonden twee Pages, die keken weltevree, En elk hield in zijn rechterhand Een wijnglas, vol tot aan de rand. Toen…

Waar een Volk leeft, leeft een recht, een plicht tot eigenwaarde. Ons volk heeft in zijn hart gezegd: maak schoon uw deel der aarde. Maak schoon, maak sterk uw deel, dat gij met trots kunt tonen de kleinste plek in 't groot geheel waar Nederlanders wonen. Wat een Volk kan, voelen wij; wij leerden het drievuldig. Een groter Neerland is nabij…

Er dreef een scheepje in de sloot, Een scheepje zonder roer, Dat heel allenig zeilen ging En door de biezen voer. Het was een klompje van een kind Met touwtjes en een mast, Het raakte in het groene kroos En niemand hield het vast. De Moeder had het zeil gemaakt Met nog een vlag erbij. De Vader had ‘t opgetuigd. Toen was hun jongen blij…

Stomen, stomen, stomen! Heel de wereld door! ‘k Heb een plaats genomen Op het langste spoor. ‘k Wil in zeven dagen Even naar Japan, Met die houten wagen Voerman! kookt je span? Stomen, stomen, stomen, Vliegen langs de baan! Die wil zitten dromen, Mag met paarden gaan. Moffen, Polen, Russen, Zie ik in een week; Zeil jij ondertussen Heen…

Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven, Ik zelf ben de Profeten, ben de Wet; Ik heb geen Christus nodig, die mij redt; Mij hoeft geen God mijn zonden te vergeven: Vergeven wil ik Hem, die heeft geweven Van goed en kwaad 't verraderlijke net, En, Kruisspin, Zijn vergift'ge scharen zet In de angst'ge ziel, ondanks haar spart'lend beven.…

Er is geen leed, er zijn geen tranen meer. 't Is al door Uwe liefdebrand verslonden.. De dood is als een schaûw voor u verzwonden. Wij zien slechts licht, wij zien alleen de Heer!…

De aarde spant zich om hem uit te stoten, de roekeloze, die haar greep ontsprong en zich naar hare rondste toppen wrong, waar 't wonder hem der luchten wordt ontsloten – Want vorsing loert in zijn gedoken sprong en heersen ligt in zijne wil besloten; hij proeft de kansen om zich af te stoten aan harde lucht, waardoor zijn schroefslag zong.…

Hoe stralend zijn de rozen weer herboren! Hoe vaak werd ons hun zoet geheim onthuld. Gij hebt zo vaak gelachen en geduld Dat ik in uw beminnen ging verloren, En dieper is mijn liefde dan tevoren, Want gij zijt dood, en ik ben van rouw vervuld. Maar dit is troost, wat is geweest, Kan niet vervluchtigen of sterven. Hoe ver wij aan elkaar ontzwerven…

Zie, eeuwig rustloos, als het golfgeklots, de zee der mensheid om de wereld varen, soms schijnbaar kalm, met gladde spiegelbaren, maar dra vervoerd in woedend stormgebots. Zij wentelt om zichzelf, in kalme trots, en schijnt in eigen grootheid te bedaren, maar beukt, in zucht naar 't eindloze opgevaren, weer 't dreunend strand, àl naar de…

‘k Ben weer in mijn oude hofje Met zijn propere huizenrij ’ Bleekje met de appelbomen Zonnig, vredig stukje wei. ‘k Hoor het suisend bomenruizen, ‘k Hoor de pompenslinger gaan, En ‘t gesliffer van de muiltjes, ‘t Vrouwen-dribb’len komt aan. En als ’s avonds ‘t stadsgerommel Heftig aan de ziele slaat, Is ‘t of met het hofjespoortje ‘n Andere…

O Neêrland! stuur toch, blij te moe, Uw kroost naar mijn collèzie toe, De beste school die ooit bestond Op ons gezellig waereldrond. Men leert hier aan de lieve jeugd Het Engels, 't cijfren en de deugd: Men zingt er en men leest er En elk diner, 't is geen bedrog, Vindt gij als thuis, ja beter nog, Vooral dat van de meester: En ieder bed…

Mevr. Dr jur. heeft prachtig verdedigd de éen-kilo-brood-dief zijn gezin en bedenkt 7 (zeven) arme kinderen vader een korst brood de rechters hebben gesnikt Het was een sterk stuk In de avondkoelte wandelt Mevr. Dr jur. Lützowplatz en zet zich op een bank juist tegenover de kont van de zeegod Verdiende rust 0 Wonne…

God is zo ver! - Ik kan Hem niet bereiken Mijn bede rijst niet hoger dan die ster En hoger woont Hij dan de sterren prijken - God is zo ver! God is zo rijk! - Berooid, met lege handen, schuil 'k huivrend weg, een bedelkind gelijk. Mijn haard is zo koud, reeds donkren de avonlanden God is zo rijk! God is zo groot! - In blauwe hemelzalen…

Mijn Wetenschap en mijn Geloof, Die leven saam in onmin, Want de ene houdt, wat de ander doet En denkt en meent, voor onzin. Intussen, beide heb ik lief, Juist e v e n trouw en innig, En toch vind ik mij–zelve niet Onreedlijk noch krankzinnig.…

Laat aan mijn nederlaag geen twijfel over! Niets liever wil ik dan verslagen zijn! Een zegevierder was ik hier tot nu, die leek wel nimmer moe van overwinnen en steeds tot nieuwe kamp krachtvaardig en bereid... Lag niet de wereld weerloos als een buit voor deze jongen hoogheerlijke glimlach, het stralend onbewogen masker voor ondragelijke…

Daar komt de schutterij, Met vaandels en met pluimen. Zij lopen in de rij, Zij kauwen op d'r pruimen. Wat zijn ze in hun sas! 't Is of hun neuzen krullen. Zij lopen in de pas Als lieve, zoete knullen. Refrein: Daar komen de schutters, Zij lopen zich lam, De mannetjesputters Van Rotterdam! O wat een geschitter, Wat maken ze lef!…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, als deze ogen zich sluiten voor eeuwig - en dit lijf wordt ten grave gebracht, - o de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht! Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo…