De poes springt met haar stille sprong En nestelt zich weer op mijn schoot, Zij lijkt, een rasp gelijkt haat tong, Ons beider gein is even groot. Haar vacht is zacht gelijk fluweel, Haar ogen glanzen in het donker, En als zij spint, stijgt uit haar keel Een vreemd gerucht, als van een ronker. Zij spint de muzikale draden Van een geheim,…

I De Harlinger stoomboot schommelt Over de Zuiderzee Van Stavoren naar Enkhuizen. Een dichter schommelt mee. Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van…

Hosz pitá Aggou jehosz pitá Dikkesgommelmettuntoet Hosz pitá Tibesz tehosz pitá Di debedde vóron sdoet Segge seffe, worruwáck kurdán Mottu nogwa tvan debáck kurdán Mottu melluk, mottekág gullán El ke óg tente sél lufte dön. Hosz pitá Aggou jehosz pitá Prut tult saggies inpro teszt Hosz pitá Tibesz tehosz pitá Assun fön wattisz gepeszt…

Ik ben met u alleen, o Venus, felle star. En, waar 'k vergeefs in mij uw stralend gloeien zoeke, blijft leeg mijn marrend harte, en bar. Mijn harde mond is strak aan beide starre hoeke. Geen vraag. En zelfs wat 't eerst me naêrt en 't laatste scheidt : zelfs ángst en komt mijn ijlt' bezoeken. Ik ben met u alleen, mijn ogen droog…

Kom, de sluier omgeslagen en het al omhullend kleed: buiten is de wonderwagen met zijn driftig hart gereed, om ons ruimten in te dragen, wijder dan waar ‘t oog van weet, Kom, ons beelden te vergaren, later weer in droom begroeten morgenweelde te bewaren in het sneller-jachtend bloed, en het leven in te varen en de bergen tegemoet. Kom…

De vader schommelt op de knie Zijn jongen hop, hop, hop! ‘ Hei, dat gaat kostelijk’, jubelt die, ‘ Nu hard eens in galop!’ ’t Gaat wipprend, tripprend op en neer, Tot vader uitroept: ‘ Oef! Nu kan ik je niet houden meer En laat je vallen – poef!’ De jongen roept: ‘ Dat heit geen nood, Dat weet ik wel al lang; Ik ben, zit ik op vaders schoot…

Wees brave, broerke, brave, Ons kloefkes staan gezet: Het ene bij de kave, En 't ander onder 't bed. 't Zijn wortels in en raapkes, Wel zes of zeven gaapkes. Wees brave, of weet-je niet Dat Sinte Klaas ons ziet? Bid zoetekes, met zusje, De heilgen tabbaardman, Heel koes gelijk een musje, Dat nog niet vliegen kan. En morgen, bij 't…

"Neen, kind, dit jaar zal Sinterklaas niet rijden." 'k Verbeet mijn leed en kleurde stil mijn print - En toch, verrassend, zond de milde Sint Ons elk wat moois, om d'avond hem te wijden. Maar stug, ondankbaar, bleef ik droef gezind. Pret zonder voorpret kon me niet verblijden. 'k Gaf ál mijn kracht aan klachtloos heldenlijden. Wie…

IK heb gesmacht zo lange, grauwe dagen, Gesmacht zo meen'ge sterren-loze nacht, En zucht op zucht, en zielenklacht- op klacht Steeg droevig op, met twijfels bange vragen! Soms werd verlangen mij zoet welbehagen, Een stille weelde, als droomrig maanlicht zacht... In ziele-lach heb 'k mijn lief heil verwacht, Na lijdzaam wachten nieuwe…

In d'ijskoude vroege morgen stapt een venus op 't trottoir; 't blonde kopje zonder zorgen als een ordeloos boudoir. Vroege werklui stappen dreunend op het grauwe makadam; hevig rinkelend rijdt, en kreunend op de rails, een vroege tram. Verder glijdt met korte stapjes 't blondje met wat moe gelaat, en ze hoort de vuile grapjes van…

Wij die onze eenzaamheid Droegen als goden, Wij kunnen minnen Eindeloos. . . Zie welk een huis ons Verlangen gebouwd heeft: Landen en zeeën Plaveien zijn vloeren, Zonlicht en maanschijn Zoldren de kameren, Achter de sterren Wijken de tinnen - Wij kunnen minnen Eindeloos. . . Lief, dat gij mijn zijt, Lief, dat ik uw ben, Wat is het…

Nu mist het woud zijn purpren najaarspracht. Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar ’t geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wien grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze, kale kruin. In de oude toppen…

God heeft u lief en schoon gemaakt, Als een van zijn verkoornen; Slechts als men zeekre puntjes raakt, Dan voelt men, roosje, uw doornen. ---------------------------------- uit: Leekedichtjes (1860)…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even voor het slapengaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, dat ik één droefenis genas, dat ik mijn armen…

Niet waar? Een snede vlees op deze snede brood, en, dankend nóg, een stille sluier om de zorgen... De ruste naêrt. Gelijk een aarzelende morgen wacht ons de slaap, bijna nog schoner dan de dood... 't En is niet veel wat ons van vroeger hopen rest; maar draagt ge niet het kind van onze zaligheden, o vrouwe? En hoe ge om onzentwille hebt geleden…

Hij las mijn liederen van smart en rouw... Heeft één Dichter tegen zijn Volk misdreven Als ik misdreef door ongebonden leven, Als ik misdreef, ijdel en ongetrouw? Des rouwt mijn lied. Geen troostwoord kan verzoeten De wrede wroeging der voldreven Daad. Ik heb geen tranen genoeg om te boeten Wat Daad en droom bedreef aan gretig Kwaad. Geen…

Indien je minnen wilt, en dat met korte zwieren, En stelt uw zinnen nooit op al te jonge dieren; Te licht, helaas, te licht, en dikmaal op een sprong, Wordt iemand daar gezeid: mijn dochter is te jong. Een rijper dient u best, daar vrij je veel geruster, Doch meest indien u lief nu krijgt een vlugge zuster: Groen fruit is wonder taai, ’t en wil…

Lijd getroost; want ik zal klaren, Eer uw tranen zijn vervuld, Tot de lach die al uw jaren In zijn éne luister hult. Laat door venstren van uw ogen Open steeds in lach of leed, Tot mij binnen dit bewogen Licht van God, dat leven heet: Als de zon de morgenregen In de middag achterhaalt, Tot de wereld allerwegen…

Nimmer moet ik ledig wezen; Alles doen met lust en vlijt. Bidden, leren, schrijven, lezen, Spelen, werken heeft zijn tijd. Moeder lief ’t kan ook niet velen, Dat de tijd verwaarloosd wordt. Lui zijn, zegt ze, is tijd te stelen, En ons leven is zo kort!…

Topzieke rups, in 't stijgen Van blad op blad, van steel op stam, Denkt ge eindlijk te verkrijgen Het veld van blauw, de witte vlam? Te hoog! Ge kunt niet keren! Hangende aan hoogste top, Geeft ge, in verdwaasd begeren, Nog eens u op. -------------------------------------- uit: De getilde last (1927)…