Als heemlen blauw en heuvlen groen en de aarde spruit uit pracht van bomen, dan voel ik met zijn wilde zoen de sterke zomer komen. Dan staat mijn liefste voor de heg, hoort blijde slag en tierelieren, en al dat winters gooit ze weg in lucht van eglantieren. Om scherpe torens waait de wind, vol hoog verlangen, wonder hopen. Schouw op, mijn…

Geluk, te lang gehoopt, wendt steeds in leed. Toen wij ’t eerst landmerk: Cintra’s heuvels zagen, Werd Heitor ook naar ’t achterdek gedragen En gleed in zee van onder ’t rood-groen kleed. Toen kwam, dwars door de kim, de blauwe Taag en De bruine heuvlen weken, hemelsbreed: Of ’t vaderland zijn armen opendeed, Ons weergekeerden aan zijn hart…

Goede Dood wiens zuiver pijpen Door 't verstilde leven boort, Die tot glimlach van begrijpen Alle jong en schoon bekoort, Voor wie kinderen en wijzen Lachend laten boek en spel, Voor wie maar verkleumde grijzen Huivren in hun kille cel, - Mij is elke dag verloren, Die uw lokstem niet verneemt; Want dit land van most en koren Is mij immer…

Ik walg nu van die dagen vol van zon, Van die zon zelf, die niet wil ondergaan; Wanneer het nacht was zou ik naast hem staan En zeggen: Vriend, 't was waar, eerst nu begon Mij 't leven, àl wat ik eertijds verzon Was logen, wat ik zei van zon was waan, En van genot en liefde, - maar, welaan, Vergeef mij dat ik zó dwaas dwalen kon. Dan…

Ik weet niet waar ik ga, Ik weet niet waar ik sta, en waar ik waar en vaar en angstig henenstaar, waarheen mij feller sart, hoe lastiger het viel, het jagen van mijn hart, het smachten van mijn ziel. Mijn ziel is moe en krank en hoort geen stemmenklank, en vindt geen vaste baan in 't ijlend ommegaan, en wentelt buiten 't spoor, door…

O lang en bang was Liefdes Lijdensweek En droef haar dood aan Twijfels martelkruis! Maar prachtvol rees de Paasdag, met geruis Van engelvleuglen - en de schijndood week. Ik kwam getogen uit mijn donker huis, De lippen zwijgend en het aanschijn bleek, En stond bij 't graf en weende... en zie! daar bleek: Zij was verrezen uit haar dodenkluis…

In wildernissen en plantsoenen Begint het lentelijk geluid Van nestelen, en de blazoenen Van alle bomen hangen uit. ’t Is groen met geluwe schakering In kruinen en vlak langs de grond. En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven…

Voorgeslacht: Ruige borst en brede schouders, Leeuwenhart en adlaars oog: Rijzig kroost van reuzenouders Vorstlijk zaad, in adel hoog: Onvergeetbaar voorgeslacht. Nageslacht: Bleke kindren, kranke moeders, Neven met een breukband aan, Schele zusters, bochelbroeders, Vaders, die uit kuchen gaan, Ramlend vee, met kwik bevracht…

Gejoel uit mijn schoenen Daaronder luid geknik Een zaadloze appel Met een klap Na een tik Wat een aandacht Wat een aandacht God die mij bekijkt Een zachte aanloop Mijn veters los En de vloer die stijgt…

Toen zei de man: ik ben moe; vijand laat van mij af; ik verweer mij niet meer; ik lig nog maar wat en wacht af of ik gehaald word vannacht. en de priester: ik breng u de Heer... maar hij met een laatste slag sloeg het kruisbeeld weg van zijn mond en krijste: ga weg – neem mijn laatste bezit mij niet af: MIJN zonden gaan mee in MIJN graf.…

Mária Lécina loopt te zwieren in groene zijde en zwart satijn met vogels en rozen en anjelieren en een doek zo wit als de maneschijn ¿Porqué, Mária? Mária Lécina loopt te pralen met zeven snoeren bloedkoraal die kan Mária Lécina betalen, haar mond is rood als een bloedkoraal ¿Porqué, Mária? Mária Lécina heeft een waaier daar staan al…

Hij heeft de hoge tol betaald Om rust te vinden: Zijn jonge leven! O dood, wat draait ge uw zware boom Gewillig open Voor die wanhopig zijn. Hij liep het grote donker in, Zó zeker, Of hij de hel verlichte ramen zag Van vaders woning. Wat achter was Kon hij niet overmeestren. Daarom ging hij ’t staketsel door Als een die vrezen Voorgoed…

‘Wanneer ik in Uw ogen staar, Geliefde, Dan wordt mij het Mysterie klaar Der Liefde.’ -------------------------------- fragment uit: Pan (1912)…

Door tromdonder bliksmen cymbelslagen. Zij, naakt omwaad door een roodzijden lap, Golft onder de storm van doffe toonvlagen. Armen en benen houdt zij slap. ’t Hoofdje op de halsstengel zwevend, De knieën wijd, dan weer dicht bij elkaar; De kleine borsten zijn een bevend, De smalle voetjes een dansend paar. Zij wervelt sneller, het rode gewaad…

Ik ben van nacht ontwaakt met wilde schrik, Met droge lippen, en gebroken kracht. Het klamme zweet op ’t voorhoofd, ’t bloed in jacht Bonzende door mijn polsen, traag en dik. Toen heb ik liggen staren in die nacht, Met grote ogen, met verwezen blik, En naast mijn hoofd, daar telde een zacht getik Mij de uren voor, die ‘k zó heb doorgebracht…

Wie heeft er de wandlende Meimaagd gezien? De arme zanger heeft ze gezien. Hij lag in de domende zilveren wei waar hij des ’s avonds te slapen hem lei. De zingende vogelen, de vliegende stem, begroetten de Maagd en wekten hem, en ’t eerste dat zijne ogen zag het was de Maagd en hare lach. Ei, ei, ronkende snaren! Zingende stemmen de ruimte…

En door de lichtbegraasde wei, in 't vonklend kleed van d'ochtenddauw, komt flink en fris de fiere Mei en blaast de luchten lind en lauw. Lange bossen, heuvlen, vlakte en dal zwaait hij zijn groenen loverhoed en luidend' hymnen van kristal weerkaatsen wijd zijn morgengroet. Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de lentedag…

Mei, wilt gij mijn schildknaap zijn, Op het strijdros naast mij jagen, En mijn wapenkleuren dragen, Blauw op wit satijn? Weet, dat ik geen vijand schuw: Doch de drom der duivelsmachten, Die aan bocht en kruisweg wachten, Wijkt alleen voor U. Lichtkind, dat met zwaarte spot, Wilt ge als mijn schildknaap naast mij rijden, Vreugdwaarts, tot…

O Heer, het wordt nu tijd, wellicht, U aan te roepen. Men weet niet goed... De vrees voor 't einde blijft bestaan. De dood vergeet ons nooit. Men moet beproeven een al te grote doodsstrijd te ontgaan. De dood doet de arme mens naar vrome leugens zoeken. Gij, Heer, Gij zetelt hoger dan de dood, daarboven, dan 't zèlfde eind, altijd, van…

De nacht was in de eikebossen Tussen de heuv'len klaar en koel; En statig stapten onze rossen Naar 't oosten en 't verlangde doel. Toen woei een windje in onze oren Een vreemd gemurmel, ver en veeg . . . En briesend sprong mijn ros naar voren, In onbevolen draf en steeg, En stond ter kruine. Onbewogen, Onder de koperrode maan, Aanschouwden…