Waarin verschillen toch profeten en poëten? Het onderscheid is klein, doch duidelijk, te weten De eersten zeggen waar van hetgeen men nog verwacht, De tweeden liegen van hetgeen al is volbracht. ---------------------------------------------------------- uit: Over-Ysselsche sangen en dichten (1630)…

De zachte krachten zullen zeker winnen in 't eind - dit hoor ik als een innig fluistren in mij: zo 't zweeg zou alle licht verduistren alle warmte zou verstarren van binnen. De machten die de liefde nog omkluistren zal zij, allengs voortschrijdend, overwinnen, dan kan de grote zaligheid beginnen die w'als onze harten aandachtig luistren…

Hoe onbedenklijk veel hangt niet van de Echtkeus af! En hoe lichtvaardig wordt, van zwijmelliefde dronken, Al dikwijls 't hart vertuist, en in een band geklonken, Die pijnlijk knellen blijft tot aan 't ontfermend graf! Mistrouw de eerste blik, 't bedrieglijk spel der zinnen, o Gij , die wijsheid mint en duurzaam heil verlangt! En wik, of…

Op de wijze van: Indien het klagen kan, etc. Ai, schone dochter blond, die ’t hulsel en paruiken Des gouden dageraads verwelkt en verdooft*, Die de sneeuwwitte melk en leliën doen duiken* Van ’t zilverblanke vel van uw eerwaardig hoofd, O Margarieta schoon, o uitgelezen bloeme, Strooi uit uw braaf* verguld en lang gouddradig haar, Dat* de…

Helderblauw is de hemel De aarde in jeugdige dos, En het bontste gewemel Speelt in 't luchtige bos; Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon. Waar 'k mij wend, is er leven Ener bruisende jeugd, En het vurigste streven Naar de vluchtige vreugd. Ach mijn hart is een droefheidsbron, Nimmer straalt er de lentezon…

Wat zijn ze schoon, de schemerige dagen Die niet meer grijs en nog niet paarlemoer Zijn durven, alsof er een lichtschijn voer Door een groot ademen, dat met zijn vlagen Van ijle blankte langs ons henenstrijkt, En even staat en langzaam witter wordt, En dat een bal en een geschitter wordt En ’t effen grijs doet glinsteren, - en wijkt. De tuinen…

‘t Gordijntje wordt daarboven Van ’t venster weggeschoven, En door de heldre ruit Blinkt Miekes hoofdje uit. Ze heeft me in ’t oog gekregen, En lacht en knikt me tegen… Zo slaat dan op den duur Toch eens het liefdesuur! Maar neen! Mij geldt haar blikje, Haar lachje noch haar knikje! Ginds kuiert hare nicht… Ach! doe ’t gordijntje…

Zon op dunne lenteblaren, Dans van schaduw voor de voeten, Wind door opgehuifde haren, Kushand, lach en vluchtig groeten… Moet de druk van lange dagen, Moet de gaaf der ogenblikken, Dan zo zwaar zijn om te dragen, Dat die last de knie doet knikken? Vlindrend vouwen zich de kelken Om de nieuw ontkiemde vruchten, Weinig weegt hun wit verwelken…

De winter weent, de lente lacht, de kluizekens gaan open; en 't blad, dat zich te bergen placht, komt kraakfijn uitgekropen. 't Is al zo klein en al zo nipt, zo netjes en zo nuchter; en 't meesje dat er tussen wipt het fladdert nog zo schuchter. Een vlinderlucht waait vleiend zacht om al die tere levens. De winter weent, de lente lacht…

- The just mean lies in obedience, which both waits for the signal to start, and obeys it when given. - Het krijgspaard, in wiens aâm de rode dampen snuiven Van d'opgezwollen moed, die hem de borst vervult, Doet met zijn ijzren hoef de grond rondom hem stuiven, Daar 't uit te breken poogt in prikklend ongeduld! Met vaste hand en knie bedwingt…

Daar ginder in der olmen lommer, Zag ik de hemel op deze aard Ik voelde ’s levens volle waard Daar ginder in der olmen lommer. Want zij, die englen evenaart Ontrukte mij aan zorg en kommer Daar ginder in der olmen lommer Zag ik de hemel op deze aard. ----------------------------------- uit: Gedichten (1850)…

Wij hebben in de jeugd gemind wij minnen in de ouderdom, en al wie zegt: de liefde is blind, is waarlijk dwaas en dom. ------------------------------------------- uit: Nieuwe liedekens (1859-1861)…

Maartlucht, die er tegelijk zo scherp als glas en zo ontvoerend zijn kan. O, de bezieling, zijnde in de bezwaren anders nooit betrokken streken en schuilgelegen uitzicht te brengen vondsten fonkelend en schaars: de moeilijkheden zijn de kans der kunstenaars. ------------------------------------------- uit: Verzameld werk (1951-1952)…

Slaap maar,... slaap maar,... slaap, Zag je 't witte schaap Niet van uit de hemelweiden Door het venster binnenglijden? Kijk, je kleine bedje is vol Zachte witte hemelwol. Droom maar,... droom maar,... droom, Dat je aan hemels zoom Zelf als schaapje danste, en speelde Met de Herder, die je streelde. 'k Zie 't en zeg, deemoedig trots:…

Door vijanden omringd, Door vrienden in de nood Geschuwd als aas dat stinkt, Houd ik mij lachend groot, Al is mijn ziel verminkt, Mijn lijf voor driekwart dood. In 't leven was geen dag Ooit zonder tegenspoed. Ik leed kwaad en deed goed; Dat is een hard gelag. Nu, in verloren slag, Strijd ik met starre moed. Bedekt met sneeuw en ijs…

Een lichtmatroos: zijn donkre haren, Zijn ogen bloeien, zijne wangen blozen. Denk niet aan de duizenden lichtmatrozen, Die jong en schoon als deze waren. -------------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Ik ben een dichter en der Schoonheid zoon. Alles wat schoon is, is me een vreugd altijd. Mijn hart is menslijk, maar of 'k lach of lijd, Mijn lachen en mijn leed zijn beide schoon. Ik heb de macht dat ik wat schoon is toon Aan andren, door de taal die ik belijd, Zodat wie leest bedroefd wordt of verblijd, Maar zich bedroevend vreugd smaakt…

Is dit genoeg; een stuk of wat gedichten, voor de rechtvaardiging van een bestaan In ‘t slecht vervullen van onnoozle plichten Om den te karigen broode allengs verdaan? En hierom zijn der op een doel gerichten bevredigende dagen mij ontgaan; Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten in ‘t zicht van ‘t eind der onherkeerbre baan. van…

God, onze Heer, Gij zijt de Heer der Heren. Gij draagt de wereld op uw hand; lacht ge op een volk, het bloeit in roem en ere, keert Gij uw blikken, 't stort in 't zand! God, onze Heer, gij loecht weleer op Vlaanderen; toen was het machtig, schoon en fier; kluister en juk, het sloeg ze ruw aan spaandren: "Vrijheid en Neering!" klonk het…

De dragers, de dragers treden zo hard. Hoe vaak droeg ik u in mijn sterke armen als een vogel verschrikt, in netten verward, met bang fluiten en schriklijk alarmen. Nu, vreemdige kerels, voor een slok en een munt sjorren, sjokken, en stappen hoogluid, als slagers versjouwen gespleten rund en dragen 't de slachtplaats uit. Wee! dat mij…