In de lentemorgenzwoelte Streelt me een labberende koelte, Luwend, stuwend, loddrend stoeiend, Zachtkens âmend, floddrend vloeiend, Kussend voorhoofd mij en konen, Schuddend tengere anemonen, Die in duizendtallen beven, Waar zij langs de grond komt zweven, Voertuig voor der bijen wieken, Die met haar de honing rieken. Op haar golving zweeft…

Speelgoed van mijn kinderjaren, 'k Vraag u niet wanhopig weer: 'k Hield nog enkle wilde haren Van mijn zorgeloos weleer, En, bij 't rijpen van mijn leven, Heeft des Hemels trouwe gunst Hoger rijkdom mij gegeven: Dromen, zangen, liefde en kunst! Ik heb meisjes om te stoeien, Voor de vlinders van 't terras! Andre kijkers die mij boeien…

De hond en de kat. Wel hoe blaft gij zo, Kardoes? Ha, 't is tegen onze poes. Ze is u zeker weer ontlopen En daar in de boom gekropen. Nu, 't is goed, dat zij maar vlucht; Want gij bijt haar soms geducht. Poes bleef zitten op de tak, Net als sliep ze op haar gemak; Maar, toen vriend Kardoes ging lopen, Deed zij gauw haar ogen…

Maria zingt in gouden avondstond met blanke kele en rode mond. De rozen staan op hoge stelen, een vogel luistert in het riet. Dan sluimert 't kind in hare schoot, haar ogen zijn van weelde groot en in haar mond verzoemt het wiegelied. De maanschil perelmoert in 't water, maar in de schaduw sluipt de dood. Gelukkiglijk, dat ziet ze niet,…

Zei niet Uw stem: de vogel danst, Het lover danst, de weide danst, De Zon die op het water glanst, De wind, de wolk, de wereld danst? Gij reikte mij uw linkerhand, Daarin gleed warm mijn rechterhand, En velen volgden, tot een band Van dansers slingerde over 't land. De laatste tranen…

Ik zat toen heel stil te werken, de boeken waren als zerken voor me, ik wist wel wat elk graf in zich had. Mijn lijf zat daar in een kamer, boomtakken voor het raam er heenkropen en weer vervelend, met groene bladen al gelend. Mijn ogen zagen verwonderd naar 't buitenlicht maar zonder 't zelf te weten wat of hun licht oppervlak…

't Is laat, en de wind sluipt door de straat, als een kind, dat niet meer wil schreien ... Een klok slaat zijn lichte beien dat vergaat ... De boulevard ligt lang regenglinstrend als een slang, die naar zijn prooi wil glijen en de huizen komen, de sombre fantomen zich roerloos rijen ... Als donkre ziel, waarin nog wanhoop gloeit,…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

De eenzame zwarte boot vaart in het holst van de nacht door een duisternis, woest en groot, de dood, de dood tegemoet. ik lig diep in het kreunende ruim, koud en beangst en alleen en ik ween om het heldere land, dat achter de einder verdween en ik ween om het duistere land, dat flauw aan de einder verscheen. die door liefde getroffen is…

Wantje was een rappe meid, Blank en mals van koon; Al de jongens uit de buurt Vonden Wantje schoon. De een vlocht haar een bloemenkrans, De andre schonk haar fruit; Men verzocht ze tot de dans: Wantje lachte ze uit. Karel was een flinkse maat, Struis en bruin van vel; Al de meiskens uit de buurt Vonden Karel wel. Ze belonkten hem…

Wie in deze tijd nog gedichten schrijft En zich richten wil tot een volk dat kijft, Tot een volk dat niets dan welvaart wil En bewilliging van iedre modegril, Hij is meer dan rijp voor het gekkenhuis En de gekken vinden hem ook niet pluis, En dus moet hij naar een ballingsoord, Waar papier en pennen zijn behekst, Waar de kale muur siert de bijbeltekst…

De langzame opstanding van het koren onder de hand van de wind. Door zeegroen waas van jonge korenaren zien blauwe bloemen, als door morgendauw. O dagen, die voorbij zijt, gij ligt begraven onder blauwe luchten en zomerblond, onder golvend koren. En daar staan, als grote, blanke marmerbeelden, de stille witte wolken op uw graf; hun…

Nu weet ik wat het allerdroevigst is. 't Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad, Dat anderen ons aandoen, of 't gemis Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat En jeugd èn schoonheid, eer genoten is Het zoet van 't leven, niet de dwaze daad Die men beweent in rouw en droefenis; 't Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat En…

Ik zit voor het open raam van de kroeg. Het is zonnig, het is nog vrij vroeg. En zeer, zeer vroeg was vanmorgen het licht, de wereld, de zon en het jaar, waardoor ik liep in snel, verend ritme, stromend en stralend - en lachend met haar, die nu met een blinkend gezicht tegenover mij zit. Zij lacht, haar tanden zijn wit. De schaduw op onze…

Ach, blijf met Uw genade, Heer Jezus, ons nabij, opdat ons nimmer schade des boze heerschappij! Licht Gij ons met Uw stralen, o, Licht der wereld, voor, opdat wij niet verdwalen of struik'len op ons spoor! Vervul dan met Uw zegen onze armoe, rijke Heer, en zend op onze wegen Uw kracht en goedheid neer! Neem Gij ons in Uw hoede, onoverwonnen…

De Herfst blaast op de horen en ’t wierookt in het hout ; de vruchten gloren. De stilten weven gobelijnen van gouddraad over ’t woud, met reeën, die verbaasd verschijnen uit varens en frambozenhout, en sierlijk weer verdwijnen … De schoonheid droomt van boom tot boom, doch alle schoonheid zal verdwijnen, want alle schoonheid is slechts…

Treed zachtjes, wandelaar; neen, treed vrijmoedig aan. Gij hebt geen nood van hem te wekken, Want ook al hoorde hij u op zijn grafsteen gaan, Hij zou het tóch in twijfel trekken.…

De kern van alle dingen is stil en eindeloos. Alleen de dingen zingen. Ons lied is kort en broos. En donker zingt mijn bloed, van heimwee zwaar doorwogen. Ik zeil langs regenbogen Gods stilte tegemoet.…

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen. Een prins, te vroeg…

De lucht is zo helder, het windje zo warm, - Hij stiet zijn tuindeur open,- ‘Kom, vrouwke, een toertje!’ en hij bood haar zijn arm, ‘Al ’t groen is uitgelopen.’ Zo gingen zij saâm, op hun krukskens geleund, Langs sappig groene blaren, Langs ’t bos, waar de merel zijn liedeke dreunt En kleurige vlinders waren. Heel langzaam… Zij spraken niet…