[fragment] Kom, Volken, nader! trots op uw voortreflijkheid! Beklim de rechterstoel! Beslist gij zelf het pleit! Durf vonnissen! en wij, bewust van onze waarde, Wij schromen 't vonnis niet, noch de uitspraak van heel de aarde. Neen Neêrland zwicht niet! In het rijk der Wetenschap Handhaaft zij hare roem, staat op de hoogste trap; Gij, die…

Wat zingt het hupplend koninkske In onze doornenhaag? – Het heeft zo fel gesneeuwd vandaag, En toch zal ’t lente worden! De takken missen blad en bloem: Daar tussen fluit de wind; Doch immer zingt het welgezind: En toch zal ’t lente worden! Al zijn de velden doods en stil, Ik blijve welgemoed, En roep gelijk de vogel doet: En toch zal…

'k Hoù niet van volbloeide roze, Die heur hart heeft uitgezeid, Die bij 't oop'nen Van heur broze weelde, D'éérste stervenstrane schreit. 'k Zie ze liever wachtend dragen, Wat een knop niet openwoelt: 't Stil gesluimer Van zó teer verlangen, Dat een and're roos het voelt... Want, door elk geluk moet schreien, Schemering van droefenis…

Alleen met de overschenen wemeling der golven, met die langdeinende bewogenheid alleen, onder de volte van het middaglicht bedolven, en met de bodemloze ruimte over zich heen. - met de onafzienbaarheid alleen, die van haar voeten tot aan de horizon onrustig is en glanst, en met de wind alleen, en met de wolkenstoeten rondom haar aan de lucht…

Een mooie vrouw is langs me heen gegaan; Heel even bleef zij staan En keek mij aan; Toen is zij weer haar gang gegaan. Was zij blond Of was zij zwart? Ik weet niet meer. Alleen heeft zij me 't hart In de fluwelen avondstond Oneindiglik gewond; En 't doet me nu zó zeer, Dat ik lauwe tranen weende, Langswaar zij henen ging, Latend…

De blâren vallen zacht... Ik kan alleen betreuren, Dat ik niet eens verwacht, Wat eens nog kan gebeuren... De blâren vallen zacht...…

Zijn tandeloze mond lacht lieflijk; ongewonnen zo is het woord hem nog, en 't weten onbegonnen van mannelijk verdriet, van vrouwelijk misbaar: een kerstekind en is 't, een borelingske maar. o Mochte 't, immer voort, eenparelijk verblijden; een borelingske zijn, dat lacht, ten allen tijden, zo 't nu doet; onbewust, het muilke rood…

Hoe zachtjes wiegt mij in zijn armen De sterrenrijke zomernacht; Zij die het lot mij heeft gebracht, Heeft als de nacht met mij erbarmen. Ze noopt mij aan haar hart te rusten, Het hart, dat mij zo vurig mint, Terwijl haar wezen glimt van lusten Als ‘t sterrenlicht zo puur en blind. Zij heeft me nog van niets gesproken. Klaar lacht me toe…

Er was een woord in de wind, bij `t gaan over de duinen – wij hadden `t gezwegen – `t woei kil elk bloeiend leven aan, `t was allerwegen. En wij gingen als blinden en waren doof, gingen als doven en waren blind, en de dood van de zomer was in het loof en ging ons voorbij in de wind. En `t popelblad trilde op het wolkengrauw, als maanlicht…

De bomen hebben overvloed van blaren... De wind komt aan in speelse tuimeldraf En schudt het bloemblad bij miljoenen af En doet ze als scheepjes op de luchtzee varen. Uit hauw en doos van orchidee en varen Stuift wolk aan wolk van poeirig goudbruin kaf Neer op de harde klinkerweg als graf... Niets wordt er, niets, uit veel miljoenen paren.…

'Liefde, als ge op uw weg ontmoet Die mij lief is, Liefde, zeg hem Dat ik lang naar hem op weg ben, Dat mijn ziel hem groet — Trek hem strelend tot u dan, Zeg hem, dat ik hem wil geven Alles wat men in dit leven Aan een ander geven k a n . . . Dat er niet een deel zo klein is, Dat hij niet bezitten zal; Al wat mijn is, dat het zijn is Eeuwig…

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw. Mijn denken is in leegte weggezonken. ’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken En dan duikt alles in een nacht van rouw. Er is een luide suizing in mijn oor, Waar alle stemmen effen in vervloeien, Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien, En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor…

Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer uw blikken in mij schijnen en al mijn lijden doen verdwijnen; wanneer uwe ogen liefde stralen en, als de beken in de dalen de bloemekens zo fris besproeien, mijn hart met zoete lust bevloeien: Hoe zal ik u toch noemen? Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer gij in het kruid verscholen, waar vogelen vol liefde…

Ik was onlangs bij Evert-oom En klom er in de kersenboom; Het was wel tegen ooms verbod; Maar 'k was op kersen zo verzot, Dat ik mijn vrees voor straf verwon En plukte wat ik plukken kon. Juist kwam de tuinman in de tuin, Ik klom wat hoger naar de kruin, En wist van angst niet wat te doen, 'k Verschool mij onder 't dichte groen;…

Best geborgen In de zorgen, Liefde, leer mij schoon geduld. Laat mij dragen Zonder klagen, Laat mij lijden zonder schuld.…

Ik kon het in huis niet uithouden, ’t Laatste lief stelde mij teleur Evenzeer als ’t eerste. Ik ging op het terras uitzien op de wouden, Trachtte mij te troosten met de allerteerste Bloemen en de allerbedwelmendste geur. Maar ’t was later seizoen dan ik dacht; de koude Bergwind trok dampen over de dalen, Grijs werd alle kleur. Ik dacht dat…

Ik wil uit mijn kamer ontvluchten De bekoring van je gelaat, Het zweeft in de wolkenluchten, Al boven de grauwe straat. De mensen doen wijze verhalen, Niets begrijp ik van hun gepraat. Tussen anderen en mij zie ik stralen De bekoring van je gelaat. En wil ik boeken lezen, Ik weet niet wat er in staat. Tussen mij en het boek komt gerezen…

Gelijk om 't woud daar bleke neevlen hangen, waart om mijn geest de mist van mijne dromen, en, dauwzwaar als de mijmerzieke bomen, zijn mijn gedachten loom nog en bevangen. Flus gaat de tintelende strale komen die 's nevels ziele zal in dropplen vangen: doet ooit de zon, in parelende zangen, mijn wazig mijmren vonkelen en stromen? Zie plots…

Het mildste zonneschijntje Verleent het landschap kleur Noch geur, Als ‘t gulden Rijnsche wijntje, De roemer, dien ik beur; - Wie zou druilen, Wie zou pruilen, Die ‘t zag blaken, En mocht smaken? ‘k Roep tot morgen Vaarwel aan mijn zorgen, Als ik druiven-zonlicht speur! Hoe lokt het uit mijn vedel, - Veel bloempjes draagt in Mei De wei…

Zie , ze heeft niets verwacht – zij kon maar niet aflaten te geven boven mate, had het de dood gebracht. Daar zij geen liefde zocht kon zij door macht van minne de demon overwinnen die niemand overmocht. O minnelijk geduld hoe machtig zijn uw wegen! nu hebt ge ’t al verkregen verplet ligt zonde en schuld. Gij mensen met uw trots wat…