Gun Willem van den Vondel rust; Dees jonge bloem verging met lust, En liet de grafworm luttel spijs; De ziel zocht God in ’t Paradijs. ---------------------------------------------------------- * Vondels kleinzoon Willem overleed op 13 mei 1670…

Wie zit daar op die vieze bank In het hoekje van die vunze kroeg En drinkt er zijn borrels uit en de na En drinkt er toch - lijkt het wel - nooit genoeg? Zijn hoed ziet rood - maar roder nog ziet De punt van zijn neus, de kraag van zijn rok Glimt smerig, - doch smeriger glans nog glimt Zijn ogen uit bij iedere slok. Niet altijd zag die hoed…

Zij kwamen na jaren uit Brabant weerom Met vliegend vaandel en slaande trom, En zagen de zon bij het zinken Op 't duin van hun Vaderland blinken. Zó rukken zij voort - 't is de zee, die hen trekt - Maar ginds, waar het gras hun gevallenen dekt, Is 't, of hun een 'halt!' wordt geboden, En houden zij rust bij de doden. 'Kom,…

'T is eind augustus, zondag. - Blauwig waas Om verre dennen in laat middaguur; Naar 't glooiend stoppelveld, vol sprietjes vuur, Uit stofwolkjes van grindweg loopt een haas. En ouërwets bolronde dahlia's Gloeien, mooi evenwijdig met de muur Van 't boerenhuis; laag tjisp'ren om de schuur Zwaluwen, over 't pad langs 't ijzergaas. Nog…

Zijn fijnst sigaartje smaakt hem niet, Zijn knappend vuurtje blaakt hem niet, Zijn zoetlief meisje raakt hem niet, Zijn vrienden, o genaakt hem niet! Zijn baardje zelf vermaakt hem niet, De stumperd heeft zo’n groot verdriet.... En wat? – Nu juist, dat weet hij niet!…

Mag mij dan na zo veel treuren Zo veel zwoegen, zo veel wee, Niet een uur van rust gebeuren Op een stille legerstee? Drijft mij, met gebroken lenden, Kreupel, ademloos, en krom, In een kring, die nooit zal enden, ’s Werelds tuimelmolen om? God! Gij zag mij heel mijn leven Aan natuur en leedgenoot Onvermoeid ten beste geven, Waar uw wijsheid…

De Vorst mag* geen gezel* in zijn gebied gedogen, Hij wil zijn rijk en troon beheersen ongemeen*: De Minnaar is jaloers schier* van zijn eigen ogen, Ja van zijn schaduw, die hij voor hem* uit ziet treen*. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - kan concurrent ongedeeld bijna zich lopen…

De moerbeitoppen ruisten; God ging voorbij; Neen, niet voorbij, hij toefde; Hij wist wat ik behoefde, En sprak tot mij; Sprak tot mij in de stille, De stille nacht; Gedachten, die mij kwelden, Vervolgden en ontstelden, Verdreef hij zacht. Hij liet zijn vrede dalen…

Hoe ligt de stille heide dáár Gelijk een bloeiend graf! Geen klank, geen lied breekt even maar Het doodse zwijgen af; 't Is, of die nevel, koud en kil, Het brede land begraven wil; De zon schijnt vreemd en rood, - En op de hei speelt bleek en stil Het Kindeke van de Dood. Er leefde een kind in 't heideland, Een zwak en zieklijk wicht;…

Als Christus met zijn jongeren te gader Gezeten was in d'alderlaatste nacht, Hier is de uur, sprak hij, zo lang gewacht Dat door de dood ik trede tot de Vader. Geen hertenleed, o vrienden, komt mij nader Als dat de man die mij te volgen placht Om 't aardse goed het eeuwige veracht, En wordt aan mij een schandelijk verrader. Iskarioth uw…

Als in de lieve lente De bloemen 't veld versieren, Dan pluk ik rozenknopjes, Viooltjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen. Dan zal ik kransjes vlechten, En dragen die ter ere Van God, die mij het leven En bloempjes heeft geschonken. Dan zinge ik: Hemelkoning Gij doet viooltjes groeien, Met roosjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen…

'T is zomer; Zondagmorgen. Een toneel Zie 'k plots'ling voor me uit verre jongensjaren: Ik lig in 't gras; er liggen rozeblaren Overal om me, roze en wit en geel; Mijn moeder speelt piano, 't laatste deel Van Gounod's Faust. En 't leek op eens, als waren Aan 't trillen ergens in mij zelf de snaren, En 't bonsde door mijn borst tot…

Een schalkaard had een bie gevaân en hield ze bij heur vleren: "Komt hier! - hij zag een jongske staan! - komt hier mijn knappe kerel! Hier heb ik zulk een schoon fatsoen van beestje, ik wil ‘t u geven: past op maar van ‘t niet dood te doen, en laat het beestje leven. Kom aan; jen hand; doet toe, ‘t vliegt weg; doet toe want ‘t gaat ontsnappen…

Een Peerd! een Peerd! mijn bochel voor een Peerd! - Richard III Een paard, Naar de aard, Is er nog eer dan zijn staart; Hij doet het te voet Net zo gauw en zo goed Als een ander te paard het doet, En je kijkt niet om Of hij is al weerom. Met niemendal op zijn rug Is hij bijzonder vlug, En met iemand onder de man Is hij in 't lopen nog…

No woman can expect te be to her husband all that he fancied her when her was a lover.* GEOFFR. CRAION.1 Het zij! geen Vrouw kan ooit verwachten, haar Gemaal Dat geen te zijn, wat hij als Minnaar in de weelde Dier minnedronkenschap zich zwijmelziek verbeeldde: De kalmte neemt eens plaats na ’t…

Waar bleef wel de meetkund'ge, die begon, Zijn gouden werkstuk ginds te construeren? Hij liet een paar reusacht'ge tekenveren Achteloos liggen op de horizon. Wat cirkelboog en punt daarbuiten leren, Neergezet, scherp, met heldergeel crayon Op effen vlak van blauwig grijs carton, Staat in het oost de nacht te mediteren. En langzaam, langzaam…

Al in de Plantage daar is er een kroeg Wel onder de groene bomen, Daar drinken ze laat en daar drinken ze vroeg, Daar drinken ze nooit haast jenever genoeg; - Mijn Lief zeit: ik mag er niet komen. Ik ben er te voren zo dikwijls gegaan Bij zonneschijn en bij regen; Ik dronk er bij zitten, ik dronk er bij staan, Ik kwam er wel somtijds wat buisjes…

Eens zag ik om mijn liefde sluiers glijden, En toen ze omhuld bleef, is mijn vreugd gevlucht.... Thans zijn de raadselnevels blauwe lucht, Die zich aan 't aangezicht der liefde vlijden.... Nooit zal mijn weeldekus uw wang ontwijden, Uw huivrende aanblik is mijn eêlst genucht: Woonde er begeerte naar u in een zucht, Zou 'k dan u aan uw minnaar…

Ik weet niet of ik spreke of zwijgen zal, Mijn woorden zijn als dwalenden, als blinden, In 't donker tastende om licht te vinden, Dat voor hun blindheid licht ontsteken zal. Zijt Gij het, God, geweest, die ze op deed staan Uit duistre zielsgewelven, uit zeer diepe, Stille vertrekken, waar ze veilig sliepen? En kunt Gij wensen, dat ik ze uit…

Uit het studentenleven III Horrible, horrible, most horrible Eenmaal had ik zeven vrinden, Bloemen in mijn levensgaard, Die ik tot een krans mocht binden Om mijn hoofd en om mijn haard. Luister, en, van één tot zeven, Zeg ik in een bondig lied, Waar zij allen zijn gebleven, Want ik had – maar heb ze niet. De eerste, een knaap…