Die de blinden blinde smaden, Daar uw glans hun schemer dooft Waar de kroon van uw genaden Weerlicht om één sterflijk hoofd: Door de duizenden verloornen Aangebeden noch vermoed: God die enkel uw verkoornen Loven voor het hoogste goed... Door de kleurgebroken bogen Van de tranen die gij zond, Worden ziende weer mijn ogen Als in nieuwe…

Mijn gade, het is goed, wij zullen toeven In een klein stadhuis, ik zal niet vertrekken, Al bleven mij veel eilanden te ontdekken Die zich om mijn afwezigheid bedroeven. Niet dicht bij zee, om mijnentwil, 't Werd mij ondraaglijk aan de rand Der ruimt' te rusten, bij de golven stil: Bewaar mij diep in 't binnenland. 'n Gewezen vestingstad…

Hoe zere vallen ze af, de zieke zomerblâren; hoe zinken ze, altemaal, die eer zo groene waren, te grondewaard! Hoe deerlijk zijt gij ook nu, bomen al, bedegen; hoe schamel, die weleer des aardrijks, allerwegen, de schoonste waart! Daar valt er nog een blad; het wentelt, onder 't vallen, de…

Diepe verachting is in ons gekomen Voor de bloedbruiloft in wereldzaal, - En de vernedering: dat niet voorkomen Werd dit aanzitten ten dodenmaal; - Diepe verachting en de bitternisse Dat wij de beker dronken van het bloed En toch de hand niet vloekten, de gewisse, Die beker doopte in de rode vloed. Afkeer van ons, die met ons denken reikten…

Zoude ik mijn liedjes, de vluchtige, lichte Liedekens zingen, gelijk ik ze zing? Zoude ik zo lustige liedekens dichten, Zo het mij naar mijn lust verging? Zoude ik mij spelender- wijze vermeiden, Dingen bezingend, die buiten mij zijn: Vrede - van 't vee in de vredige weiden, Vreugde - van bloemen en zonneschijn?…

Meisje weet je wat ik – wat ik zeggen wou -? ‘k Wou je zeggen dat ik – dat ik van je hou, - En dan wou ik schatje – dat je - nou dat jij - Nou - natuurlijk dat je - dat je hield van mij, - En dan wou ‘k je als je - als je van me houdt - Zoenen in jouw halsje - als je ’t hebben woudt, - En dan, nou dan dee ik - dee ik ’t overal -…

En in de lucht des vochte ochtends hangen De laatste dunne blaad'ren van het jaar, Als in het zwarte takkennet gevangen, Met fijne glans van kleuren naast elkaar. Zo louterde de pracht zich van de lange En luide lichttijd en de brede schaar Van groengedoste bomen, tot die bange En tere lichtkleur van het late jaar. Die blaadren…

Niets dwazer dan klagen om een dode. Niets dwazer dan om levenden één klacht. Voor korte tijd zijn wij genoden, Dan wordt het nacht. -------------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Toen ik door het maanlicht liep En de paden meed, Bang, dat ik de tuin, die sliep, Wakkerschrikken deed Door het ritselend gerucht Van mijn kleed en voet - De oude bomen! die een zucht Wakkerschrikken doet. Toen ik naar de vijver ging Door het korte gras, Naar de boom die overhing In de vijverplas, Waar het water inkt geleek…

Rust in vrede, rust in vrede, gij die, wandlend, zijt van hier voorwaards- en voorbijgetreden, onder Christi kruisbanier; die naar 't land zijt, het verdoken, waar de koninklijke staf ligt bij 't naamloos stof gebroken, van 't onedel werkmansgraf; waar geleerdheid niets kan baten, weet men Christi lessen niet, waar men geld en…

Gedoemd om droevig te leven Wordt ieder die te veel liefheeft; Nog nooit hield mijn hart het tegen, De liefde die groot verdriet geeft. Weer zocht tevergeefs aan jouw borst Mijn gemartelde hart zijn rust, Dat wil troost voor brandende dorst En wordt niet gelest door lust. En altijd lijden en boeten Moet men voor iedere daad, Tot de wellust…

Ik kan niet lachen, ik kan niet wenen, Ik ben zo vreemd te moe, De zomer-pracht gaat henen, - Ik doe mijn ogen toe. Daar-binnen is het donker, Daarbuiten is het kil… Wat of dat flauw geflonker Van vèr beduiden wil? Zou dát het doods-uur wezen, Waar alles op zijn best, Verheerlijkt opgerezen Verschemert voor het lest? --------------…

Aan u, die 'k heb bemind om 't water van uw ogen, fontein die zindert in de zonne van de smart, - gij die het martlen kent van 't dorre mededogen en 't hunkeren naar de liefde in hoogmoed uitgetart; Aan u, die 'k heb bemind om 't vlammen van uw handen, - o vleiën om het vlees dat als een beek vervliedt; o reiken van 't gebed dat slechts…

De hoge Zon heeft heden schoon bevonden De bleke Herfst. Dalend tot waar zij zat, Heeft hij uit nevelsluier teer ontwonden Haar tengre lijf, van tranen en nachtdauw nat. En diep in 't bos, waar fijne doodverblonde Blâren bevloeren 't wildomstamde pad, Ruisen in dans hun lichtverliefde ronden, Zijn goudnaakt gloriënd om haar lijfs bleekmat…

Ik heb weer, tuk op de oude mijmeringen, 't bevallig kronkelende dal doorlopen, waar eens mijn kinderlijke stappen gingen in dartle levenslust en dwepend hopen; bij d'ommezwaai der heimelijke paden, weer eensklaps de onverwachte vergezichten zien scheemren, die in blauwe dampen baden, en eens, zó lokkend, voor mijn treden zwichtten. Het…

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd Met even uw ontroerde aanwezigheid, Met toverklank van zoet-gesproken woorden En tedere gebaren die bekoorden. Ik had dat uur in zaligheid verbeid, Met vreugd gevuld de al te lange tijd, - En nu: in troeble bitterheid versmoorden De dromen die me in eenzaamheid behoorden. Uw afzijn pijnt mij als…

Door 't woud der pijnen zucht en kreunt de wind, En machtig wuiven de gepluimde toppen En strooien rond de zwarte schilferknoppen, Die stuiven over 't knerpend naaldengrint. En uit het hemelgroen dier ruige koppen, Die schudden : ja, en neen, van woede ontzind... Daalt daar een lied op 't bevend mensenkind, Dat van een groots ontzag de borst…

Het is een verrel jaors nog pas, Dâ 't brulloft bij Geert Harmsen was, En nou al het ie raozend spiet: Went - om wâ rejen weet ie niet - Zien vrouw wordt kwaoier alle daogen En duut hum niks as sarren, plaogen. En wâ ie ook met haor prebiert, En of ie gek zich prakkeziert, of ie hê? zeit of wablief? Zij is een kruus, dâ lillik wief…

In een lichte duizling leef ik. Mijn leven schuimt als de Turijnse wijn. Voor mijn ziel en zinnen beef ik. Waar zal het einde van mijn zwerven zijn? ------------------------------------- uit: Kwatrijnen (1924)…

Dít kan mij vaak weemoedig maken, Dat ons de tijd zó snel ontvaart, Dat, eer zij ’t Heden recht mocht smaken, De ziel reeds in ’t Verleden staart. Het zaligst uur, sinds lange jaren Verwacht en vurig afgebeên, Het komt gelijk een klank van snaren: Hij ruist, verrukt, en —­ vliegt daarheen!…