Netgedichten

netgedicht (nr. 13.049):

Een rukkie paradys

Haar been skop afkeid verby my ver.
Een houtslag in een sloot geswaai
sloopt dit toneel weens my vertoon.
Sy speel een stewig ewig trou.

Die deur lui terug in my gesig.
(een rukkie paradys op aard.)
Ek smeek God aldeur straf skreeu sy
en enigiets met bly daar in.

Ek byt iets sondig geen oorweeg
knoop daarna gou skattie as sal
daardie woord agterstal maak.

Mijn suiwer ag of wat daar nog
van oor is vra onferm naar ek
soos die eienaard kon gaan.