Netgedichten

netgedicht (nr. 14.317):

te weinig

bij de ondergang later
na het verdampen van al het water
en jij met je droge mond gestorven
geen woorden meer uit kan kramen

daar zal ik op je wachten
nog enkele jaren van hier
een jong leven nog te vormen
voorbereiding op een levensslot

dat je dan tranen zal huilen
uitgekristaliseerde hoopjes zout
en vergiffenis zoeken, eindelijk
op dan toch kapotgesteunde knieën

voorspel ik nietsontziende doofheid
geselende toorn en rechte gramschap
en de rekening voor wat jij nooit
met jouw leven bent aangegaan