Netgedichten

netgedicht (nr. 18.573):

Carpe diem

ik pluk de dag weer uit de veren
al kijkt ze me nog slaap’rig aan
te verbaasd om te protesteren
ontwaakt ons lachen simultaan

ik douche me in de laatste bui
om mijn gezicht te schonen
van ‘t zout dat hier ooit spoorde
maar zich niet meer wil laten tonen

ik schud de regen van me af
‘t heeft lang genoeg geduurd
warm me aan een restje zon
dat om de bocht heen gluurt

ik oker met je mee naar ‘t donker
waar we onze veren plooien
verrassend licht en eigenzinnig
zal ik zacht bij jou ontdooien