Netgedichten

netgedicht (nr. 23.969):

OPGEHANGEN

Het luik onder mijn voeten klapt snel open
Nu wou ik dat ik toch op de lucht kon lopen
De pijnscheut in mijn nek doet mij beseffen
Dat je het toch niet altijd zo goed kan treffen

Mijn lichaam schokt nog even spastisch na
Terwijl ik hangend van de helse pijnen verga
Mijn hoofd laat ik troosteloos ook maar zakken
Omdat ik toch niet meer naar adem kan snakken

Het woeste gejuich klinkt nog in mijn oren
Nu ik hier tergend langzaam hang te smoren
Uit mijn gebroken nek ebt de pijn nu snel weg
Terwijl ik dan toch maar het laatste loodje leg

Mijn benen bungelen triest boven de grond
Door de wind draaien ze wat zachtjes rond
Mijn verkilde romp voelt zo zwaar als lood
Ben ik dan nu eindelijk toch werkelijk dood