Netgedichten

netgedicht (nr. 25.907):

Spijt

In ons donker nu, wacht
in de verte geen blaffende hond.
Zelfs de vogels zingen niet.

En hebben de buren zonder
woorden hun kinderen
in diepe stilte naar bed gebracht.

En is de wind uitgewaaid
en heeft de gedoofde zon er
miljoenen sterren rondgezaaid.

Geluidloos is deze nacht.
Om onbegrijpelijk zacht,
het klinken van je verloren

tranen, je verloren verdriet
te laten horen.
Had ik maar. Had ik maar niet.