Netgedichten

netgedicht (nr. 36.335):

Schootsveld

Nee - we moesten niet meer praten
over tomeloze dingen
woorden waren opgebrand
en buiten zinnen van venijn

Het schootsveld kwam steeds dichterbij
voor een dozijn ontluisteringen
houten stokken op de tafel
om een dwingeland te dwingen
niemand ging meer naar de hemel
die hij zelf had geklaard
of de eens verdoemde hel
die hij zo zelf had gebaard

Zo werden woorden niets meer waard
dan lege hulzen voor geweren
karabijnen voor het aanzien
langs een dunne stippellijn
hier ging de nacht door in het klein
zoals de vreemdelingen gingen
als een houten harlekijn
gebogen - om zich te bedwingen
zachtjes dood - om elk woord
dat werd gestoken in chagrijn
en de meer dan schone schijn
die zij met hoongelach ontvingen

Nee - we moesten niet meer praten
beter was het om te zingen
als de vogels in de bomen
die wij morgen konden zijn