Netgedichten

netgedicht (nr. 42.226):

Omhoog vallen

Het groene hout van olie vergeven
haar in linnen gewikkelde lijk
het kan van iedereen zijn

Brandstapel ontsteken en de hitte
raakt met een klap het gezicht
fakkel valt uit de hand

Er was een tijd dat onze handen
in elkaar grepen als acrobaten
loslaten, salto's maken, vastgrijpen

Onder de vleugels warmte verzamelen
in trage spiralen naar hoogten reiken
waar adem in het luchtloze verdwijnt