Netgedichten

netgedicht (nr. 43.224):

flower power

ik zoog de lente in mijn hart
en zong de hele laan
daar, op de kruising trof ik plots
een aardig meisje aan

zij nam mij mee naar ‘t groene gras,
wees op een bloempje schoon,
ik had zoiets nog nooit gezien
het was heel ongewoon

de bloemkroon die zich opende
toonde haar rozig hart
met rond een heel klein stampertje
het donzig meeldraad, zo apart

de blaadjes met de roze kleur,
als was het zacht fluweel,
begeesterden mijn jongenshart
dat bonsde in mijn keel

mij had een bloem nog nooit bekoord
maar deze trok mij aan
ik keek heel lang, ontledend zelfs,
en liet mij niets ontgaan

ik gloeide vol verwondering
ja raakte licht van streek,
streelde zachtjes langs het blad
het voelde zacht en week

wat was het dat mij zo aantrok
waarom was ik verrukt?
met aarzeling en lichte schroom,
heb ik de bloem geplukt

die zalige verwondering
ervoer ik telkens weer
wanneer ik weer zo’n bloempje zag
gelijk die eerste keer

ik heb geplukt, geplukt, geplukt,
genoot in menige wei
het was alsof zij riepen ‘kom,
kom hier, kom gauw, pluk mij’

de pluktijd is allang voorbij
de lente die vlood heen
maar ook de zomer is niet meer
het herfst nu om mij heen

soms wordt er op het kastje,
dat los staat van mijn bed,
door het verplegend personeel
iets in een vaas gezet.