telkens weer

dat blaadje
op de grond
was de eerste
niet meer donkergroen
getand met gehavende nerven
en een teer krom steeltje

het bruine onstuimige roest
heeft zich hiermee aangekondigd

een belofte
die ik niet vergeten zal
ik verlang naar zijn storm
het grijs
nattigheid
onbesuisde woestheid

Zie ook: http://lommerte.wordpress.com

Schrijver: enrico, 18 augustus 2012

lommerte1gmail.com

poëzie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 146