Netgedichten

netgedicht (nr. 47.663):

Ademen uit zelfstandigheid

De olm staat mij nader toe in zijn nadenkendheid,
een gelijke taal ruist door ons heen, dezelfde strijd,
met wortels in het verleden en ziel in het kale zwerk,
onverbiddelijk torsen we samen het beknotte werk.

De uilen vliegen als bedoelde jaren uit ons weg,
angst wordt stilte, wordt houterig zonder enig overleg ,
waar de stam, vertakt tot verjongde biezen overgaat
voelen we de pijn van elke nerf, wellust van de overdaad.

We zijn doorzichtig, het geheim van zon en lucht,
hoop werd vol, weemoed hol door kraaien in hun vlucht,
seizoenen verschaffen ons de honing en soms aluin,
de hemel is slechts een verjonging van de kruin.

We zijn de vrienden in een lot, we zijn van een gelijk ras,
de een gebogen in z’n denken waarin hij het meest gedijt
de ander vlecht de loten met lemen voeten in het gras, we
drinken uit dezelfde wijsheid en ademen zelfstandigheid.