Omzien
Niets dat blijft is wat ik achterlaat.
Niets dat getuigen zal van mijn bestaan.
Niets naar mij vernoemd, geen plein, geen straat.
En snel zal vergeten zijn mijn naam.
Geen boek geschreven, geen mooie film gemaakt.
Geen doel voor ogen, niets om na te streven.
En weinig dat mij werkelijk heeft geraakt.
Slechts wachten op wat komen zou,alles om 't even.
Al wat anderen deden heb ik gemeden.
Aan wil en kracht heeft het mij ontbroken.
Geen moed getoond, geen strijd gestreden.
Geen mens beroerd, geen vlam ontstoken.
Mijn vrienden in zelfingenomenheid verzaakt.
Dat heeft mij nog het meest geraakt.
En nu, oud en alleen, wordt alles nauwer om mij heen.
't Is of ik sta, U weet wel, met dat ene been!
Al wat mij rest is wat voorgoed voorbij is.
En ieder omzien doet mij zeer.
Doch een ding moet gezegd en is gewis.
Kon ik alles nog eens overdoen, ik deed het weer!
yahoo.comGeplaatst in de categorie: individu
omzien
232
Geef je reactie op deze inzending:
Ook jouw gedicht verlegt een steen,
in een rivier op aarde.
Waardoor je nooit zult zijn vergeten.
Je levert het bewijs van je bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.
~ vrij naar 'De steen' van Bram Vermeulen.