Netgedichten

netgedicht (nr. 61.949):

winters verlangen

voel jij het ook die tinteling
dat feestelijke gevoel die herinnering
de verfrissende verkoelende vlokken
die je vol optimisme naar buiten lokken

sneeuw beschermend rond je te voelen
in smeltend ijs je woede koelen
witte kristallen uit je knuisten eten
het gloeiende gezicht in de zon doen weten

met vriendjes spontaan 'sleetje delen'
ravotten, vallen, wat kan het schelen
schichtig snel langs anderen stuiven
voorbijgaand stoer naar iedereen wuiven

vlokken vervliegend, samen met vele
in eenvormige vrijheid de ruimte delen
zacht omfloersend de scherpe randen
vallend langs eindeloos steile wanden

de koude doet gezichten krimpen
maakt hard wat eerder leek te pimpen
dat winterse gevoel in vertrouwen omarmen
door de vlokkendeken heen je laten verwarmen

ik hoop dat de vlokken mij willen vertellen
wie ze dwarrelend tot ons zond
misschien moet ik ze eerst wel even bellen
voordat ze opgaan in de grond

traag landende vlokken zal ik tellen
ze volgen tot ze samen zijn
lijdzaam smeltend mij laten vertellen
over hun einde zonder pijn

ik wil de onschuld met ze delen
niet lijden onder fout of goed
de vlokkendans zal nooit vervelen
vlokken, oh vlokken, wat een moed!