Vrijdag de dertiende

Er is aan mijn tafel een dame gaan zitten,
Zij draagt een japon, met aan twee zijden splitten.
Ik voel me geweldig, ik word ook steeds heter,
Mijn vrouw is de deur uit, dus ’t kan niet veel beter.

Ik vraag, ‘Wil je sherry, of wil je een wijntje?’
Ze zegt: ‘Nou ik lust wel een glaasje, een kleintje.’
Ik roep de bediening en plaats de bestelling,
Nu gaat ons gesprek als vanzelf in versnelling.

Maar dan stoot ik, kluns als ik ben, plots haar glas om,
De wijn maakt een vlek op haar jurk, oh, wat oerstom.
Ik wil haar gaan helpen en grijp een servetje,
Ik poets en ik wrijf en ik zeg een gebedje.

De vlek gaat niet weg, maar wordt juist wat groter,
Ik wrijf nog wat harder maar voel me steeds kloter.
Ze kijkt naar m’n vinger en ziet daar een trouwring,
Die kon ik niet afdoen omdat ie niet losging.

Ze staat op en zegt dan: ‘Ik vind je heel zielig.
Wat ben je een klootzak en ook nog schlemielig.’
Ze rent naar de uitgang, haar splitten staan open,
De obers die kunnen van pret niet meer lopen.

Ik blijf eenzaam achter, met twee lege glazen
Ik voel me een loser, ze heeft me te grazen.
Maar dan gaat opeens een licht bij mij branden,
Ik zag ook een trouwring aan een van haar handen...

Wat vreemd dat ik mij zoiets nu pas herinner
Ik voel me opeens toch veel minder een sinner.
Het moest ken’lijk wezen dat Fatum beschikte
Dat wij nu juist vrijdag de dertiende prikten.

Dus, als je iets stouts wilt, let op de kalender
Dat scheelt je gauw bakken gedoe en gedender.

Schrijver: Joachim Piscator, 17 mei 2020

piscator2209gmail.com

Biografie van deze schrijver

vrijdag de dertiende vreemd gaan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 87