Netgedichten over geweld

netgedicht (nr. 220):

Grensland

wind en wolken jagen
blaadjes ritselen vlagen
smoren ochtendrood
wolkenflarden vlagen
het licht uit de dagen
langs de Grenzweg
de Westweg
waait de dood
de Walchumer Schloot
doet de grens voor
oneindig rechtdoor
vanaf Sustrum Moor
somber verlaten
lopen de straten
al maar rechtdoor
gevangenen zwoegen
een meter diep ploegen
met schoppen de grond
hongerende magen
schelden, zweepslagen
tanden uit hun mond
ontginnen de grond
kamp Sustrum Moor
de jaren door
achter prikkeldraad
monddood gemaakt
wie vluchtte
door kogels geraakt
als beesten afgemaakt
magere lijven
slepen zich voort
in leven te blijven
te vluchten over de grens
naar Westerwolde
meestal solde
Nederland met hen
stuurde hen terug
grensland
een rillende rug
denkt steeds terug
aan wat gebeurde
bomen gras bloemengeuren
bedekken het verleden
die gruwelen vergeten
lukt tot heden
niet
de Grenzweg
de Westweg
windturbines kreunen
onder hun wiekenslagen
nachten en dagen
nooit rust
in grensgebied
is dat
er niet