Ik zou je missen als het mocht Jane Doe, dat moet je echt geloven Waarom moest juist jouw kaarsje doven Wie heeft je magerte gekocht Waarom zag niemand hoe je vocht Met moeite kom ik dit te boven Ik zou je missen als het mocht Jane Doe, dat moet je echt geloven Voor jou nog lang geen stille tocht De schouwarts, rustig aangeschoven Gunt je…

Ik heb het overvaren opgegeven. Bij nacht en ontij regelde ik afspraakjes per boot. Al snel kwamen de tortelduifjes weer terug gedreven en moesten met de billen bloot. Ik lapte ze op in de kajuit. Door al die huiverende lijven zag het er menigmaal naar uit dat mijn scheepje niet stabiel zou blijven. Ze mompelden met holle ogen iets over…

laten we nog iets langer blijven op het koude bankje als het even niet lukt om naar huis te gaan waar de dreiging zo hard binnenkomt dat mijn adem stokt tussen vier muren ik snak naar lucht naar wind en licht ik zoek de ruimte als een konikpaardje op ruige grasvlaktes van de Oostvaardersplassen veel heb ik niet nodig…

Hoe oorlog in ons mensen zit hoe strijd ons zijn verteert. De mensheid lijkt Ares' bezit, die mensen oorlog leert... Die loont de wapenindustrie, miljarden sponsort hij. Met rijkdom, eer en euforie, maakt hij haviken blij... Met doden, destructie, geweld, zo wezen, weduwen maakt. Haviken overlaadt met geld, die het geweld niet raakt.…

Het langzame geweld gaat niet kort door de bocht het graaft gangen In de existentiële angst voor eenzaamheid Het is een Griekse strijder die geblakerd door het vuur in zand zwemt in gevechtstenue Het langzame geweld weerspiegelt zich in de hongerogen van het stervende uitgeputte kind Het is het diepe zwijgen van een voix…

Haar pijl doodt lompe lafheid als zij vuur maakt boven ieders schaduw uit Haar pijl raakt de stilte schiet het hemeldak open aarzelend wacht het licht Haar pijl treft de taal van verminkte woorden zonder zicht Haar pijl buigt af van de duisternis vindt wijsheid soms een vonkje licht…

Aan Reniel Renato David Litecia De man had levenloze ogen Zei iemand die getuige was Riep woorden die er niet om logen Zijn kreet viel aan op een terras Zijn God was groot, zo ook zijn messen Een skater zeeg gewond ineen Door bloeddorst, nauwelijks te lessen, Was Ayoeb door het dolle heen Ontwrichten, burgers angst aanjagen Is deze…

Wanneer een hoogbejaarde vrouw Na ruzie en wie weet getreiter Een bijl plant in haar buufjes kneiter Volgt op die houw dan nog berouw? Eén slachtoffer in 't ziekenhuis In welke pels zat welke luis...…

wolken schrompelden in razende vaart ineen vielen als stenen naar beneden wrede razernij wiste haar naam begroef wie ze was een korst van vervreemding de vertrapte jeugd tekenden het meisjesgezicht met krimpend hart in stakerige armen hield ze een uitgemergeld kindje vast het geraas in de boomtakken de wind die overal sporen…

in dit wankele huis aan de rand van het bestaan waar de wereld onvast is het servies stukvalt de huid geen tijd krijgt om te helen de schaduw van gisteren niet verdwijnt waar buiten de wereld woelt waar geen argeloze dagen zijn het licht geen opening vinden kan in dit wankele huis wordt alles stil waar de nacht eindigen zal in…

kleur de wereld oranje als stil maar schreeuwend protest gericht tegen geweld dat meisjes en vrouwen ervaren in schaduw verborgen hun stemmen vaak zacht vertellen zij het wrede verhaal Van hun stille tragedie Oranje de kleur van kracht en verzet voor meisjes en vrouwen die strijden voor een veilig bestaan laat dromen werkelijkheid…

Keizer Wenzuan lafhartige ooggetuige van arme drommels Die op bevel hoge ogen moesten gooien vlieg vlieg als een vogel Spring spring met deze vlieger van de toren Gevangenen één voor één op weg naar het onverbiddelijke einde En toen was jij daar Yuan jij overleefde de hellevaart de dodensprong wonderwel Een doodsbange…

Als één mijn lieven zou verwonden Of van het leven zou beroven Dan kwam het beest in mij naar boven En werd de engel weggezonden Ik zou in staat zijn om te doden Een woesteling vervuld van wreken Zou razend met een dolkmes steken Lak hebbende aan Gods geboden Om door het lint te gaan, volkomen Temidden van die consternatie Zou ik iets…

Zij kan niet anders dan beamen Wat of de wijsgeer zegt dit keer Zijn mensbeeld klopt allang niet meer Zij voelt een plaatsvervangend schamen Ook haar bezocht een bruusk ontwaken En tot haar door drong tot het besef Wat ik mijn leven lang verhef Daarvan moet ik me los gaan maken Het wezen bovenaan de keten Is helemaal niet zo beschaafd…

Schichtig kind kleine vogel gekortwiekt alleen in dromen verstrikt dribbelt gespannen van hier naar nergens heen. Kunnen vleugellamme vogels huilen misschien? zwijg onder de zware vleugels van verstikkende ouderlijke vonkenregens. Veilig dromen onder de tafel over echte ouders zij zullen haar halen als vogels met gespreide vleugels…

een kind staat stil en zacht in de tuin van donker zwijgen een stoet van beelden trekt dwars door het kinderlichaam voorbij in de warreling van de zwarte nacht scheidt het stilzwijgen haar van de dingen het barsten tot scherven de waanzin van woorden een kind gehavend in de tuin van donker zwijgen stil en zacht…

De held Joris versloeg eens een draak bij de stad Silena in hedendaags Libië door Noord-Afrikaanse landen waart diens schild nimmer gestoord blank en bol _ versierd met rood lint als een feestelijk half ei bewaart achter zijn onbreekbare schaal de pracht van Moorse koopwaar versterkt door oorlogsadem van strijdvaardige handelgeest.…

Toen buiten de bomen waaiden en het riet kraakte rustte ergens een verscholen droom Toen geharnaste wolken dromen over verdorde vlaktes van steen verdreven Toen windstilte de zee tot kalmte maande werd het water beangstigend spiegelglad Toen haar angst klapwiekte tegen vensters en muren werd zij stil als het licht Buiten stroomde…

Het nieuws sloeg niet in als een bom, stuitte eerder op koele onverschilligheid, een oceaan van oorverdovend zwijgen, er was nauwelijks verzet of strijd. Mensen stonden als beelden, hard bevroren, staarden, onder een vlammende lucht met uitgebluste ogen, apathisch, geen spoor van paniek, geen vlucht. Velen veranderden in applausmachines,…

In de tuin staan duizend gerechten Als fruit en dood dier op hun eigen schavot Aan bomen Hangt blad dat het kauwen ontkomt In bomen Wachten gitzwarte vogels In de tuin staan ook duizenden stoelen Zachte zitting de ruggen in zwijgend gelid Alles onverwacht stil na dat alwilde spel In de tuin liggen greppels gegraven Rokende hulzen…