Netgedichten

netgedicht (nr. 75.804):

Bibian Mentel

Voor alle mooie mensen op dees’ aard
zijn ereplaatsen in het paradijs
waar jij je aan een troostentafel schaart,
aan ’t einde van een o zo zware reis

Het aardse leven stelde j’ op de proef,
het werd je stuk bij beetje afgenomen
hoe diep de kuilen ook die ’t noodlot groef
wilskrachtig bleef je opstaan, bleef je dromen

Sjalóm en vaar bergóp tot aan de poort,
terwijl men hier jouw liefdesvuur bewaart

Het sneeuwig jachtveld lacht je tegemoet
waar jij een boardje hebt of hebt geboard

Rust zacht, Bibi, daar waar ’t er niet toe doet
of je een baardje hebt of hebt gebaard