Netgedichten

netgedicht (nr. 2.509):

Lachbui

Ik kijk je vol in je ogen
die als wolken bij me weg lijken te drijven
alsof ze niet op hun plaats kunnen blijven
en voor het contact alweer zijn gevlogen

Ik vraag je zachtjes wat er is
verveelde zuchten langs me heen
verkilde blikken snel van steen
ik heb het fout, ik heb het mis

Bedrukt vallen er gaten in de atmosfeer
storm dreigt in koude stille vlagen
tot een grijns zich tussen je tanden knarst

Zoals altijd volgt de ommekeer
en gier je om mijn zorgelijke vragen
maar volgens mij lach je dat je barst