Netgedichten

netgedicht (nr. 3.239):

Krullen

Zoals gordijnen draperen als ze dichten
liggen krullen als een pauwencanto gestreept
over zucht en rondingen gesleept
tussen ademsnood door laverende lichten

die wazige ogen niets meer ziend vertellen
- bewogen achter wilde tochten verdiepen -
van en in de overgave waar ze pas in sliepen
huiveren als de tintelende waaier blijft kwellen

krullen glansen in het zacht fluisterend cadans
geleidelijk branden ze een kriebelend ontvoeren
van het naakte verlangen dat zich in je vult

plots vallen ze weg door het begin van de dans
waarbij mijn lippen de jouwe nipt beroeren
en jij je rug genietend krult