Netgedichten

netgedicht (nr. 6.032):

Duister nis

In `t donkerst plekje van dit tabernakel
bij het krapste altaar binnen zijn tempel
achter een deur zonder alt hoge drempel
noch koren of bonen of hemels spektakel

Er doolt geen licht, sinds ster doch glas
in `t lood daar pronkt, totaal overbodig
maar ach, hij vond het ginds ook nodig
zo blijkt zelfs `t kleinste gewijd waterpas

Zijn bezoekjes zijn er zeldzaam schaars
`t verheven geheel blijft gesloten toneel
zo des makers stof tot denken op hoopt

Toch, als er na volte plots hinder noopt
dan kijkt hij ginder, waarschijnlijk scheel
en eert het schijnheilig met stompje kaars.