IK KOM ERAAN!

Het kenmerkende geluid van een scootmobiel
dwingt mij naar de kant van het betonpad.
De goedgemutste berijder op leeftijd stopt,
doet motor uit, bevordert het nadere contact.

De prettige stem vertelt: “Direct na de oorlog
waren we ook gemotoriseerd”, geeft met gebaar
aan hoé. De gejaagden werden jagers, op zoek
naar collaborateurs. Die herinneringen zijn nog

springlevend. “Een rijk bezit”, zeg ik, een duit
in het zakje doende, beaamd door de stem
die vertelt van infarct in verlengd ruggenmerg.
Functieverlies, maar met de stok komt hij eruit.

Zijn ouders woonden in de stad, gaven onderdak
aan acht joodse mensen die allen overleefden.
Volgende week komt Benjamin uit Israël, een van
de twee nog levenden. Hij glundert op zijn gemak.

Recente beelden ontbreken, wat gisteren gebeurde,
zit achter een gordijn. Een boeiend leven blijft
zichtbaar: Het werk als dierenarts, geboekstaafd.
Elk wist dat hij, als het er op aan kwam, niet zeurde.

“Ik kom eraan!” De stem vervolgt enthousiast
het wedervaren met het fokken van paarden.
Een heuse kampioene “Martha” resteert als foto,
fokprestaties die iedereen toen hebben verrast.

“Kijk, een reiger!” en ik vertel van de torenvalk,
hij van de buizerd, ooit tegen zijn auto geklapt.
“Hangt nu bij ons in de gang!” Kijkt om zich heen.
“De Schepping is toch zo mooi”. Vertelt vooral

over zijn kinderen van wie hij eindeloos geniet.
Zijn vader die er met hen op uit trok, steeds zei:
“Heb oog voor de omgeving!” Met zoveel goeds
kom je nauwelijks toe aan dingen van verdriet.

“Kom”, zegt hij, “ik moet verder”. Wenst mij
een goede loop, ik hem een plezierige tocht.
Mijmerend op het laatste stuk, niet denkend
aan zere enkel, plasdrang, dorstgrens voorbij:

Ook als hij nu zou worden gebeld, gemaand
voor een ziek paard of moeizaam kalvende koe,
hij zou niet aarzelen. Stellig zijn stok pakken
en scootmobiel, zeggend: “Ja, ik kom eraan!”