Ik zit in een subliem vertrek, Geraffineerd verzorgd, alleen. Mijn ruwe stoppelbaard verdween En uitgeschoren is mijn nek. ‘k Had een diner met koffie na, Uitstekend was de sigaret. Maar toch iets bitters heeft de pret Nu ‘k spoedig uit dit leven ga. Het nieuwe hemd prikt mij en schuurt Alsof ik naakt lig in het gras. ’t Is of ik nooit…

van De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) Geografie is eigenlijk kennis der aarde, En voor de jeugd van ontzaggelijke waarde; Want Amerika Is b.v. zeer verschillend van Afrika; Ofschoon vele Afrikanen Zich als slaven begeven naar de Amerikanen. Zo b.v. is Azia een heel oude heer, En Europa is ook zo jeugdig niet meer, En de twee eerstgenoemde…

De wereld is dezelfde; overal De blauwe hemel en de grauwe steden, Drijvende wolken en, daar vér beneden De velden en de mensen; morgen zal Deze aarde mij niet anders zijn dan heden En dan zij gisteren was; en zonder tal, Trekken bij zonneschijn, bij regenval De dagen verder, als zij altijd deden. Alleen, lief, waar wij vluchtige uren…

Het vaal is tussen wit en zwart, Het taai is tussen week en hard, Het lauw een eigenschap tussen hitte en koude. Maar tussen vloek en zaligheid En is geen bijweg die ze scheidt. Het een hij vlieden moest die ’t ander hebben zoude.…

De zuilen zijn vluchtig verguld. een oeroud zwijgen heeft zich opgericht uit de getijden der vergankelijkheid. en onberoerd staat dit verweerd geweld boven de wirwar en het gekrioel der mierennesten, en het zichzelf verdelgend menselijk gewoel. geen bloem, geen schaduw zijn gebleven gelijk zij waren op de eerste dag en elke nacht…

In de verte zacht, melodisch suizen ... Blanke lijn van 't drooggelopen strand ... Paarlemoeren plasjes langs de kant, En in de pinken en de buizen. Tegen 't duin de lichten van de huizen... En heel achter aan de verste rand, Gloeiend als een pas begonnen brand, Maneschijn op donkre kerkhofkruisen. In een stoet van grijze wolkenvlokken…

(de teruggekeerde peinst:) Het hart van Moeder kan ons nooit ontsterven, Want ’t is ontfermend als Gods grote hart. Hóe men haar liefde wonde en treitrend tart, Ze ontvangt vergevend na het woeste zwerven. En geen verwijten, want het vuns bederven Van ziel en ogen is opeens gestuit. Zij bad voor ons en mocht, armzaalge buit, Ons, worstlend…

Ik dank U voor het goed onthaal, Dat was van weinig woorden, Gelijk àl goede dingen zijn, Die ooit ons hart bekoorden. Ik dank U voor het avondmaal. Der kindren klare wezen, Het warme huis, de liefde, en Wat nooit mijn deel mocht wezen, Maar wat vandaag op d'oude droom En over dorre dagen, Een warme sneeuw van bloesem vlaagt, Lijk mei…

Ik ben te veel een mens geweest, Een mens, die gilde en klaagde en schreide, Die dronk zijn glas en vierde feest En diep-gevoelde dingen zeide. Nú ben ‘k een delicaat artiest, Verliefde van zijn fantasieën, Maar die zich ’t allerliefst verliest In zijn kokette melancholieën… Melancholie-om wie? om wat?… Ik weet niets meer, kan niets meer…

Indien gij weet wat leven is en lijden, en welk een zee van weedom in een traan ligt, laat mij die holle weg in ’t woud vermijden, verg niet, dat ik mijn schreden naar die laan richt! Daar sluipen schimmen rond van vroeger tijden, een geestenheir, doodsbleek in ’t zilvren maanlicht. O laat geen lach die stille plek ontwijden, geen ruwe spot…

Geen, die de bode welkom heet, Wanneer hij, hoog in blinkend ijzer, Zijn speer laat zinken voor de keizer, En ongenodigd tot hem treedt. Geen huisman, die hij niet verschrikt, Wanneer hij, moe van weer en wegen, Bij 't ruisen van de najaarsregen, Om herberg tegen 't venster tikt. En toch, hoe stovend zwelt de druif, Hoe schijnt…

Wanneer wij zullen naakt zijn als de zee, Het blad, de boom, de ster, de maan, het licht, En als de nacht zo diep en ruim en echt En als de atmosfeer oneindig; Wanneer wij hebben weggestuurd, wat ons Weerhoudt te zijn zo open als de ruimte, Wanneer wij, woorden-vollen, zullen zijn Zoals het woordeloze naakt en echt, Dan zullen wij de…

Ik slenterde 't strand op en neder, Zo druk werd in eens 't om me heen, 'k Begreep niet, wat plotseling die vrouwen En knapen toch bracht op de been. Ik tuurde en zag eindlijk de pink ook, Zij wiegde op de deining der zee. De manschap kon 'k ras onderscheiden, Ze maakten het anker al reê. Doch voor het nog uit werd geworpen,…

Dof violet is ’t west en paarsig grijs. Nog wandel ‘k door het zwaar berijpte gras, En hoor naast me op de vaart het fijn gekras Van schaatsen over ’t hol rinkelend ijs: Ik heb ’t gevoel, of ‘k op ’t bevroren glas Cirklend, zwevend, zwenkend op kunst’ge wijs, Met ’t buigend bovenlichaam daal en rijs: ’t is in mijn rug, of ‘k zelf op schaatsen…

Dichter, laat de vlammen dansen in uw haard, hout in ’t vuur, bouw hoog de schansen, niets gespaard. Hout in ’t vuur, dat al de vanen waaiend zijn, dat het vuur verteer uw wanen na veel pijn. Dat het fel in de ouwe schouwe vonken spat, eenmaal zult ge zeker bouwen nieuwe stad. Wèg wat drukt en wat doet lijden, wat u deert…

minnaar: Galathea, zie de dag komt aan. Galathea: Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't Zijn de starren, Neen mijn lief, wil nog wat marren, 't is de maan. minnaar: Galathea, 't is geen maneschijn. Galathea: Hoe, 't is nog geen één geslagen, Wat zou 't dagen? Hoe? 't Is nog geen één, 't en kan de dag niet zijn. minnaar:…

De zomerdag, onder zijn dak van licht, en met zijne uren, die onafzienbaar diep en strak in de uitgestrektheid duren, staat hoog over de kalme zee, over die koele, zilte bezonkenheid, van ree tot ree vol zonneschijn, vol stilte. Het water, in de middag zwaar en rimpelloos gelegen, is als een loden loomheid…

Daar klinkt een machtig toverwoord Vol zoete melodie, Maar wat het uitdrukt, wat het meldt – ’t Is ons een profetie. ’t Vat alles goeds en zuivers saam Wat brein ooit heeft gedacht, En ’t spreekt van ’t edelst en fijnst genot, Waarnaar verbeelding smacht. Een Hemel, die ’t slechts voeden kan, Een Hemel, die ’t bereidt. Elk stervling uit dat…

O Dromen die de dag begint, De dag bezint, De dag bemint, Hoe zal ik ooit u loven. De landen liggen morgen-klaar, Mijn oog ziet nog geen zorgen daar, Geen troost hoef ik te borgen waar Die wast in 's harten hoven. De bergen blauwen in de vert, De stromen blinken in de vlakt, De bloesemboom is wit-gesterd, Het dorp is rood- en blauw-gedakt…

Schoon is 't geslacht der mensen, daar ze lopen, Hoge gestalten door de straten voort, En vrouwen dalen naar de brede boord Van de rivier in 't midden, dompel dopen De kannen in het water, hel omdropen Van 't schitterende vocht, - een enkel woord Wordt helper-vliegend door de lucht gehoord, - En heel de stad…