Des dichters wereld is zo groot, Zo klein, zo stil zijn werk; waar zou hijzelf wel wezen? De wereld ziet en zoekt hem niet: En kent een rijpe geest zijn lied, Nog moet hem na zijn dood zijn naaste omgeving lezen. -------------------------------- uit: Kamermuziek (1903)…

Wanneer door 's werelds Licht de blindgeboren jongen Gezicht verkreeg, hij stond verwonderd en bedeesd. Beweging, verwe, stal van plant, van mens, van beest Verbluften zijn gedacht' en liefelijk besprongen. Voorts: sloten, torens, schier ten hemel hoog gesprongen, Het tijd-verdrijf van 's mensen onderwind-al-geest; Maar de zienlijke…

Ik ben met mijn haat door het leven gegaan Een mantel van purper had zij aan En onder die mantel een kleed van rouw Als het slepend gewaad van een weduwvrouw En een kroon van robijn op haar lokken blond En een bittere lach om haar trotse mond En een levende slang om haar middel heen Als een goudgroene gordel van edelsteen Zij droeg in de rechter…

Daar ben 'k gekuierd Door 't zomerland, Daar rook ik, luierd, Van alderhand: - Dat oude gehuchie - Zo'n boerennest, Dat lauwe luchie Van melk en mest; Dat blomzoet hegje Vol zacht getier, Dat wierook-wegje Van witte vlier; En 't Hollands weitje, Dat reukaltaar, Dat bloeipartijtje Van allegaar; En nog zo'n bedje Van hei…

Stralig borduursel van kristallen wand Verbergt, welvend paleis, de diatomee; Een waterdroppel is zijn wereldzee, Een korrel zwevend stof zijn vasteland. Klein levend zieltje, in Brahman mij verwant, Eén Wezen deelt zich aan ons beiden mee, Zoals één vuur, één wet, één Gods-Idee In Aldebarân en een sintel brandt: Het Eew'ge dat, mijn kunstgenoot…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood! --------------------------------------------------------------- uit: Immortellen…

Als knaap placht ik in 't schemeruur Aanvang der zomernachten, Voor 't raam te zitten in getuur En onbeschrijflijk wachten. Een voetstap klonk; dat ogenblik Dook mijn bezinning onder, Diep in een vloed van zoete schrik Om 't zich vervullend wonder. Bij elk omhoog gevlogen woord, Lachend op straat gesproken, Vond ik een hartewens verhoord…

Geleerdheid grijnst van alle kanten Hier door een stemmig donker heen: Ach! met de eerwaarde folianten In perkament, als achtbre tanten, Ben ik, zo jong, niet graag alleen. Hu! ijzegrimmige kwatrijnen, Gij staart mij zo verschriklijk aan, Als waar’ hij erger dan profaan, Die aan uw saaie schuifgordijnen Zijn wufte handschoen durfde slaan.…

Zomergoud smelt in de kroes der korenzee; strelensziek ritselt ze om ons met listig spel, daar we nu 't kronkelend pad bestijgen, achtereen, naar de kruin. Daarbeneên rust, in zijn tent van donker groen, 't koele dal, even ontvlucht, en doet de blik weiflen in wisselend verlangen tussen stil genot, steiler vlucht! Hoger streeft…

Nu zijn de tijden rijp, dat zonne perelt op elk grasblaadje, en 't uitgespreid gelach mijn ogen doopt en mijn gedachten wijdt. Hoog staan de bomen in de jeugd der wereld als heiligen, en heel deze eeuw'ge dag is licht en wit, vol suiz'len wijd en zijd; ik hoor het sap in al de planten zwellen, en hoe, met stille wil, de schepping groeit…

Geen dragender, doodlijker wonde dan het knagend en slepend besef van een schuld, een erflijke zonde, bedreven voordat wij bestonden en waarmee ook het vlees is besmet. laat het lichaam allengs weer herrijzen in zijn trotse oorspronklijke staat laat de zon ook de huid weer genezen van de angst die de leden doorvaart als het lijf,…

Mijn lieveke open je deurke en lach en zend tot de zon je gebed, en een vaas met een gele mimosatak fijn-blij voor je vensterke zet. Die zie ik van ver als ik zingende kom al over de heide gegaan, die zijn lijden vergeet en zichzelf niet meer weet, nu een lente van liefde ving aan. Zo wijd is de heide en de berken zo fijn, ze blinken in…

't Is Naarstigheid, die vroege Kennis gaart; Ervaring is 't, die spade Wijsheid baart. ----------------------------------- uit: Puntdichten (1824)…

Wit als watte, en teenegader groen, is 't bonte abeelgeblader. Wakker, als een wekkerspel, wikkelwakkelwaait het snel. Groen vanboven is 't en, zonder minke*, wit als melk, vanonder. Onstandvastig volgt het, gans, 't onstandvastig windgedans. Wisselbeurtig, op en neder, slaat het, als een vogelveder: Wit en grauw, zo, dóór de…

'K sta naar 't schitt'rend oranje in 't west te kijken: Als fijne, zwarte tralies staan de abelen; De blaadjes schijnen met het licht te spelen, Om 't op te vangen, als 't er door komt strijken. 'K zie om: het amethyst in 't oost verdelen In trossen blauwe-regen diepgroene eiken; Aan de ogen, vol topazenglorie, lijken De abelen trilgras…

Vedelspelers, orgelkramers, drijf de nood uit muffe kamers ons door 't land met wijf en kind; door de zwerverszucht gedreven gaan we blijgemoed door 't leven, zonder zorg, door weer en wind. Onze planken huizen trekken wij, geduldig als de slekken, voort langs dal en heuveltop. Naar het noorden, naar het zuiden, waar de kermisklokken…

Eens legt mijn ziel haar last van lijden af, Maar 't zal niet zijn aleer ik slaap in 't graf. Dan zingt een vogel, die het oog niet ziet, Dit moede hart een vrede- en vrijheidslied. En andre vrouwen ('t smart mij dat ik 't weet!) Zullen dán lijden wat hun zuster leed. Zie! voor die andren, die nog tripplen thans, Met dartle voet, in jonkheids…

Ze zeggen ik ben een Johanneskind, ik arme ik weet er niet van, toch steek ik de brand in het hout dat het vuur mij laai, ter eer van Sint Jan. Gespelen komt aan, en dapper gedaan, zo moedig als ieder dat kan, gedanst zij de dans bij het woedende vuur, de dans ter eer van Sint Jan. In ’t ronde gezwaaid en ommegegaan, en weg weer wilder…

O zomeravond, smachtend neergevlijd op 't gele veld, in 't Westen goudgetint... Teerkreunend ruisen van de avondwind, die langs de vlakte in zware weemoed glijdt... O melodie uit lang verleden tijd, waarvan ik zin noch woorden wedervind... O rust, o stilte, blauwige avonddoom! Doorzichtig ligt ge op verre velden neer... Zo schouwt mijn geest…

Hoe vreedzaam ligt dat dorpje Daar aan de voet des heuvels, Met al zijn boerderijen, Zijn kleine lage hutten. En bruine rieten daken, Met groen bemoste vakken, Zijn peer- en appelboomgaards, Zijn brede lindenbomen, Die wandelpad en hutten Omschaduwen en koelen! Hoe sterkend is die aanblik Der rijk bebouwde landen, Met welig…