Netgedichten

netgedicht (nr. 9.868):

deining

de zee daalde en steeg als de adem van de maan
rond mijn lichaam leek zij de armen van de aarde
zij koesterde en had mij lief en er was geen duister
haar witte schuim verlichtte steeds die lange nacht

mijn hart sloeg het trage ritme van de deining
ik rustte in de branding toen mijn voeten weigerden
en sliep in het warme zand waar zij mij neerlegde
toen vermoeidheid mijn levenslust had overwonnen

en met haar eeuwig ruisen verzachtte ik mijn hart
haten had ik nooit gekund maar het voelen verging
als een schip op de rotsen toen leugens mij braken
doch ik kon mij helen en wat bleef was zoveel lichter