Netgedichten

netgedicht (nr. 11.812):

een pand voor later

zo grondloos schreef zij
woorden tussen hoge, kleine kamers
en onbedwingbare hoop
om ooit haar voeten
te laten dansen
op gele sterren

die voor het doden door
treinen werden gereden
naar de laatste tocht

in een open, dankbare hand
volgde ze stil de letters
in het murmelende duister
waar zelfs de lage wind in
het jonge hart moest zwijgen

foto’s werden ramen om
Gods goedheid te baren
in de armste uren van
moegetogen dromen

zo onsterflijk beminde zij
de kleine zon die
een grauwe afdruk werd
voor later

(Anne Frank 1929 – 1945)