Netgedichten

netgedicht (nr. 11.842):

het meisje

niet dat ik haar ken
immers nooit te voren
kwam zij in beeld
als plots wat woorden,
geschreven dat wel,
aan mij worden toebedeeld

op zo'n moment
blijk ik weer een aards wezen
en vorm mij een idee,
hoe zij in werkelijkheid zal zijn
slechts door haar letters te lezen

ik weet niet hoe het u vergaat
slaat uw fantasie dan op hol
of is een zwart gat uw deel
wel, ik kijk rustig voor mij uit
en ben me even bewust
dat ik mij niet verveel

het meisje als cryptogram
een niet alledaags gebeuren
het gaat derhalve boven mijn pet
en als zo vaak,
bij uitblijvend resultaat,
begin ik dan toch ontevreden
de lege vakjes in te kleuren

o ja, ze telt veertien lentes
en houdt mij voor een ander
dat blijkt geen echte stimulans
voor deze vergrijsde heer
maar ze schrijft wel verzen
en die zeggen mij veel meer