Netgedichten

netgedicht (nr. 12.062):

Angsten zullen verslaan

Mijn ogen bloedden tranen rood
door het diep verwonde hart
dat opeens stilstond bij de laatste klap
en eventjes werd alles zwart.

De wereld tolde voor mijn ogen
ik zigzagde van links naar rechts
totdat mijn ogen zich weer openden
een nacht voorbij, ik droomde slechts.

Doch toen de dag zich naderde
mijn lichaam zich in alle bochten wrong
en ik heel zacht 't geluid ontwaarde
van een vogeltje dat lustig zong.

Toen heb ik eens temeer begrepen
dat dromen nooit echt zullen bestaan
maar wind en zee en lucht en aarde
elke dag mijn angsten zullen verslaan.