Kabbelende watertaal

een rustieke wandeling
met struikelende gedachten
fluisterende grassprietjes
die ik net kan verstaan
wuiven in ‘t voorbijgaan

langs de slingerende IJssel
rust ik op een platte steen
het water kabbelt kalmerend
bepaalt ook haar eigen koers

ik luister naar de watertaal
kijk onder de oppervlakte en denk
hoe diep kan iemand zinken
-of heet het misschien schuilen-

de zon dwaalt over de stroming
ik warm me aan haar inzicht
raak de spiegel met mijn handen
en zie verblinding verwateren

Schrijver: Nina Laverona, 29 augustus 2006

ninalaveronahotmail.com

inzicht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 311