Netgedichten

netgedicht (nr. 13.039):

The Matrix Unloaded

Zompigverwelkt behangpapier van bits en
elektronische rillingen
pelt droogjes de muren af, valt
zonder echo

He’s in

Zijn eerste keer. Een hond trekt uitgelaten aan
zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil
handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos
groter dan onszelf. Druppels rinkelen
zonder jouw toestemming. De natuur werkt
hard aan alles, en vooral zichzelf.

Zijn overbodig zwijgen. Het raakt de
gevoelige snaar van het bos. De rustige adem,
het open spelen van haar oudhoutgeribbelde hand, hij
krimpt ineen tot hij vergeet dat hij bestaat, staart
voor zich uit, als naar een computerscherm. Staat
als een graf onder de laatste groene bloem. Wortels leggen
zich vriendelijk om zijn arm. Hij durfde zelfs niet meer
bang te zijn. Vertrouwt de natuur, zoals de hond zijn baasje,
en speelt met de bladeren
zoals de wind met zijn haar.

He's out
of our control