Netgedichten

netgedicht (nr. 15.339):

Gebed zonder end

stemmig en gewijd staan we keurig in rijen opgesteld
rustig maar vol ongeduld wachtend op de volgende
die ons weer even in beweging zal zetten
zodat we ons gebed aan de wind kunnen schenken
die het tot ver achter de horizon zal verzenden

onze voeten en kruin zijn dik met boter ingevet
om zolang mogelijk te blijven draaien van elke zet
na iedere toer gaat er hup weer een gebed
en wordt er een streepje bij een kharma gezet

elke keer hetzelfde liedje dezelfde richting
alleen de zwengel brengt verandering van spijs
van bedaard en eerbiedig door oud en wijs
tot het jeugdig onbesuisd en onbezonnen
dat ons piepend doet smachten
naar weer rustig kunnen wachten

om mani padme hum
we zeggen het graag en vol overgave om de wereld te verzachten
maar we kunnen het niet alleen en het is voornamelijk wachten
hadden we maar wieken en stonden op de vlakten van Tibet
dan kwam er nimmer een eind aan ons vreedzaam gebed