Netgedichten

netgedicht (nr. 16.278):

PLEIN DER WONDEREN

Pinokkio hing houterig in de kramen
Bomvol met allerhande souveniertjes
Die wij, op hoop van zegen zijnde Kniertjes,
Maar wat graag voor de kinderen meenamen

We keken door getinte brillenglazen
En knepen onze oogleden tot kiertjes
Omdat het zout als bijterige miertjes
Op onze arme oogbollen bleef azen

Pisa vormde een schril contrast met Napels
Rome, Milaan, Florence en Turijn
Met zijn waaiers, petten, parasollen

De scheve Campanile waarvan stápels
Twee maal een kloosterzuster en wat klein
Een kerkje, waarin, even zonder dollen,

Een doorn uit Christus’kroon. Ach, relikwieën,
De dichter ging gemakkelijk door de knieën