Netgedichten

netgedicht (nr. 17.094):

Bevroren ogen

IJsblauw glas, waaruit wij
gulzig onze liefde dronken
ligt gebroken op de vloer
De scherven groeven
bijtend zeer
druppels pijn delen
de zoete wijn
Hoe dronken was ik
van geluk
toen ik niets anders zag
dan het diepste meer
in jouw waanzinnig
blauwe ogen
Maar nu de waarheid
raak heeft geschoten
weet ik mij verloren
en bedrogen
in al wat liefde was
De purperen vlinder
die jij ooit penseelde
op geschept papier
drijft op verschaalde wijn
Verscheurd
mijn laatste herinnering
aan bevroren ogen.