Na een jaar varen

Ik brak een lans
en lichtte langzaam
mijn anker
ongewapend voor de strijd

Een zeeslag moest het wel zijn want
mijn zeeën waren altijd onrustig
een vlakte leek het
maar eronder schuilden monsters

Jij als een soort Orpheus
suste ze, deed ze op de bodem van de
oceaan hun hoofd te slapen leggen
hun ogen en oren in het zand

Een deel van dromen
werden wij
en onze grenzen vervaagden
waar de kust begon en de zee eindigde
beheerste alleen aanvankelijk nog
het tij.

Gelukkig was mijn wereld
niet meer alleen van mij.

zeeslag Orpheus

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 6 stemmen 345