Netgedichten

netgedicht (nr. 17.717):

Afdalen

Handen door mijn haar,
al even verward
als het laken onder
ons lief beminnen,
dan weer hard

tot op het bot en daar
wil ik je
steeds weer
ontmoeten en
verder

afdalen naar
gevlochten vingers
gespannen lijven,
dan weer los en
terug naar de plek
..waar woorden
maar half..,
het bed te klein,
een omgestoten glas..

scherven onhoorbaar
door wilder
breken van de
laatste muren
om ons hart..