Netgedichten

netgedicht (nr. 18.357):

Kleine mens

Ik zie een kleine mens
halverwege de akker staan
in een zachte najaarszon.
Gebogen, bijna biddend.
Hij ziet me niet.
Zijn handen
steeds opnieuw
de aarde tegemoet,
verzorgend, bewerkend,
liefhebbend.
Zijn lichaam
in diezelfde schoot nu,
omarmd.
Als ons iets is geleerd,
dat in de aarde niets sterft
maar slechts wacht
op nieuw leven.
Tot dan,
de herinnering
eenvoudig en dichtbij
'n kleine mens van God
op 'n akker
in 'n zachte najaarszon
gebogen
bijna biddend.