Bevrijding gemist
Schuilend voor de zon
Sloeg de angst toe
Door hard weg te lopen
Sloeg de soldaat hem
Zijn botten kraakten
Zijn bloed vloeide vooruit
Zijn adem staakte
De bajonet ontkoppeld
Het geronnen bloed
Vervaagde in vergeten
Na die laatste oorlogsdag
Zijn leven sloeg geweten
Zonder bloed en adem
Begraven in de aarde
Tot de jongste dag
Die gisteren was
Ook zijn moeder treurde
Ook zijn vader zweeg
Over wat gebeurde
Over wat was
Geplaatst in de categorie: oorlog
soldaat 3.0 met 15 stemmen 
658
658
Geef je reactie op deze inzending:
Met dit gedicht raak je me.
Beklijvend hoe je omgaat met een drama dat iedere oorlog toch wel is, zonder dat je alles prijsgeeft.
Juist deze manier van dichten is voor mij erg mooi om lezen.
Ik kan niet zeggen dat het een heerlijk gedicht is want de tristesse die er in schuilgaat pàkt me gewoon bij mijn strot.
Maar laat ik het dan anders noemen: een pareltje.
Graag komen lezen!
Een knokploeglid schrok een dag voor het einde der oorlog en vluchtte toen hij een toevallig groepje Duiters voorbij zag komen.
Hij dacht wellicht dat ze hem kwamen arresteren. Was hij niet gevlucht, dan had hij waarschijnlijk nu nog geleefd.
Als je het niet kent, dan wordt niet duidelijk of het "per ongeluk" was of met opzet, dat deze jongen het leven liet.
De treurnis komt wel over.