Netgedichten

netgedicht (nr. 23.454):

Wassende maan

De vrouwe van de maan,
vertoont zich in een violette
aangezicht, gedrapeerd
door doorzichtige linten,
een handreiking naar
het geschonden licht,
steekt de kim naar de kroon,
aangelijnd door zilveren tinten,
hoedt haar vluchtige schapen
getooid in wolfse kleren, die
als honden waken en hun taak
verrichten tussen eb en vloed,
ontlokt gehuil uit aardse
muilen, die de donkeren
nacht beheren, gebruikt
de zon als schaduw, in
te ruilen voor de laatste
hemelstralen, ontlokt
verhalen, die passen in
dat intieme uur,
worden mij de oren
weer gewassen.