Netgedichten

netgedicht (nr. 24.885):

Ons paradijs

We schiepen zelf een paradijs
maken ons zelf en anderen wijs
dat wij de wereld sturen.
Hoe lang het ook zal duren.

Een tuin zo vol met dromen
in verkeerde handen gekomen.
Wij zelf zijn daar gebleven
Hem uit ons paradijs verdreven

Verdwaalde God,vermist,verloren.
Niemand wil nog van Hem horen.
Ontgoocheld door de mensen
die Hem de kruisdood wensen.

Toch niet kapot te krijgen.
De welbespraakte dood moet zwijgen
God en mens die samen leven
dat heeft Pasen ons gegeven.

Ze raken elkaar wel eens kwijt.
beiden hebben ze dan spijt.
De mens en God zo wonderbaar.
willen nooit meer uit elkaar