Netgedichten

netgedicht (nr. 28.259):

Kuift wit op vale zeeën

stippen op een kale vlakte
de verte mist in wervelend zand
wind kuift wit op vale zeeën
jaagt hen op met straffe hand

de hoofden zijn gebogen
uit eerbied voor natuurgeweld
of ter bescherming van de ogen
de storm heeft het niet verteld

hij duwt het grijs in groene golven
giert uithalend spetterend nat
ziet een wandelaar zeer verbolgen
kijken door het onverwachte bad

de zee is niet geïmponeerd
en gooit meer golven op het vuur
de man heeft blijkbaar nooit geleerd
dat elementen winnen op den duur

ik zie hem mopperend gaan
nog kwaad kijkt hij de zee steeds aan
verbeten in zijn onterechte woede
hij weet dat zij niets zal vergoeden