Netgedichten

netgedicht (nr. 28.591):

Uurwerk

De wind, de beeldspraak
van het zwijgen in verhalen ,
gehuld in bast van bomen,
eiken en de espen reiken met
magere armen vol ongeduld
uit naar vingerdunne twijgen.
voelsprieten van onschuld, het
zal gaan sneeuwen, omdat de
vorst komen zal, wordt onder
schors de essentie opgetekend,
nerven kerven kringen in een
zenuwgestel, een uurwerk dat
in elk seizoen wordt opgedraaid,
de bel voor een nieuwe ronde
verguld, om in komende tij
vrij te kunnen ademhalen.