Netgedichten

netgedicht (nr. 29.822):

Zwijgende vleugels

met wijde zwijgende vleugels
beweeg ik mij in mijn slapende wieg
sierlijk zwevend tussen
de heldere zeilen van de zeeën

op weg naar een geheime verte
die alleen een dichter zich verbeelden kan
de vele meeuwen krijsen
boven de bevuilde sneeuw

het is pas halverwege de middag
en de schrale winterzon
gaat nu reeds verdwijnen
in een veel te vroege nacht

ik hoop dat er straks
sterren liggen in mijn bed