Op Helena van Troje – (4)

Eenmaal ontwaakt over de drempel van de dood
als u veilig in het avondland bent aangekomen
ontdekt u in het tussenrijk andere gestalten
omwolkt door herinneringen en aardse dromen.

Een engel wenkt u, neemt u bij de hand
voor een terugblik op ’t aardse leven, een déja vu.
U voelt wat uw woorden teweeg hebben gebracht
bij anderen, en tal van scènes passeren de revue.

Bont wervelen de beelden door elkander:
dit was uw bestaan, dit is uw levensoverzicht –
en uit de diepten van uw ziel welt als een oude zweer
de pijn, de spijt, maar ook het milde liefdeslicht.

Tussen de wereld waaruit we zijn voortgekomen
en de voleinding in de geest, ons eigenlijke domein,
is de aarde niet meer dan een een doorgangshuis,
een wereld vol illusies, onbegrip en venijn.

De lichtende verte die ieder van ons wacht
is vervuld van beloften van een goddelijk bestaan
als we de drogbeelden van ’t ego hebben afgelegd
en alle angst en schijn in liefde is opgegaan.

Vanaf de oudste tijden heeft men dit geweten
maar in deze tijd waant men zich liever verlicht.
God en de eigen geest heeft men vergeten,
voor ’t ego en de materie is een altaar opgericht.

dood leven hiernamaals

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 11 stemmen 469