Netgedichten

netgedicht (nr. 29.976):

TREURTIJD

Bedekt ben ik met as, ijs en verleden
De bloesem valt, maar ik ben ingesneeuwd
Jij hebt je wanhoop zwijgend uitgeschreeuwd
Ik voel geen toekomst en ik ken geen heden

Het lot en God, zij kwamen tussenbeide
En schopten alle plannen in de war
Ik ben een pop van sneeuw in mei, bizar
Mij rest een kruis, jou wateren en weide

En zeer sporadisch zijn daar de momenten
Dat je dichtbij voelt en de ijslaag smelt
Waarop direct de hemel wordt verduisterd

Ooit bouwden we gedreven liefdestenten
Kwam jij, Daphnis, naar Chloë toegesneld
Werd er gekust, geliefkoosd en gefluisterd

Nu dwaalt zelfs Pan niet langer door het veld