Netgedichten

netgedicht (nr. 32.039):

ver van mij

mijn masker nam ik af
toen ik voor jou viel
maar jij
kwam te dichtbij
en kraste
koude winterwoorden
op de ramen
van mijn ziel
ik dacht toen
dat die woorden
voor altijd
bij mij hoorden
en leefde lange tijd
in de echo
achter die leugen
als bevroren

maar niet alles
ging verloren
in die kilte
want nog steeds kan ik
de warmte van de zomer
horen zingen
in de stilte
nu nog ver van mij
maar zachtjes
komt het dichterbij
ik hoor het kloppen aan
de deuren
van mijn innerlijk bestaan
en durf nog niet goed
maar moet
het wel naar binnen
laten gaan.

dan sluit ik het licht in mijn armen
en laat mijn hart weer verwarmen
het voelt of ik kan vliegen
zo zorgeloos en vrij
want het leven dat ik liefheb
lacht weer naar mij